regel 1 t/m 4 onder de loep

ik was ervoor gewaarschuwd:

De rechters doen zò hun best om de wet voor iedereen gelijk te laten zijn, dat het barst van de ongelijkheid. Daarom is het belangrijk om een advocaat te hebben, die de rechters persoonlijk kent.

Maar voorlopig is Italië tot 15 september op vakantie. Behalve mijn tandarts.

Wat gaan we doen met punt 1 t/m 9 ?

1.: Ik moet hier wonen.

Dat is niet echt een straf, hè? Meer een voorrecht.

2.: Er mag familie op bezoek komen.

Helaas is er niet veel familie meer over, maar het idee is leuk.

En de huurder van de etage mag ook zèlf komen, da's aardig, nietwaar?

3.: Gelukkig gaat punt 3 over de telefoon en niet over de laptop, of skype of msn.

4.: Ik mag het huis niet uit, maar daar wordt het huis + parkeerplaats / tuin mee bedoeld,

dus zit ik 's middags meestal onder de oleander in de schaduw wind te vangen.

Morgen gaan we verder met puntje 5

voorwaarde 1 t/m 9

Da Soap

..

Goed, ik krijg voorlopig dus geen affidamento ai servizi sociali,

wat zoveel wil zeggen als: toevertrouwd aan vrijwilligerswerk.

Dat hadden we gevraagd, maar dat gaat dus niet door, wegens prematuur.

..

Wat krijg ik wel?

Huisarrest, onder de volgende voorwaarden:

..

1. ik moet wonen waar ik nu al woon.

2. ik mag alleen bezoek ontvangen van familie.

3. ik mag geen gebruik maken van de telefoon.

4. ik mag het huis niet uit, behalve in geval van punt 8 of 9.

5. ik mag niet omgaan met veroordeelden, verslaafden of anderszins laag-allooiigen.

6. ik mag geen verdovende middelen gebruiken.

7. ik moet me netjes gedragen

8. ik mag iedere dag van 10 - 12 boodschappen doen.

9. ik mag het huis uit, indien het de gezondheid betreft, mits het op afspraak is, ik de noodzaak aan kan tonen en de carabinieri bel om aan te kondigen als ik de deur uitga en als ik er weer inkom.

..

Ik zei al dat het grappig was . . . . behalve dan, dat ik bij welke overtreding dan ook direct terug naar de gevangenis ga en niet langs Af.

Er zijn nog andere interessante mogelijkheden, waarover morgen méér.

Nu eerst even slapen.

prematuur

Gelukkig is er altijd de troost van de vuurtoren

Er staat in het vonnis, dat ik gestraft ben omdat ik 8,137 gram marihuana wilde importeren,
dat m'n straf op 10 juni 2010 afloopt,
dat ik een jaar in huisarrest zit,
dat de carabinieri een rapport hebben gemaakt, waarin staat dat ik yogaboeken schrijf,
en dat, dit allemaal in aanmerking genomen, men het een beetje te vroeg vindt om me al meer vrijheid te geven.
Ik herhaal het maar even letterlijk in het Italiaans, anders gelooft toch niemand het:
si ritiene comunque prematuro. Toch vinden we het te vroeg.

Ze vinden het een beetje te vroeg ! Nou vrààg ik je.

Dat is toch geen stevig onderbouwd juridisch oordeel ?
Meer de drogreden van een achtjarige met een gebrekkig empathisch vermogen.

Goed, ik gedraag me nu niet veel beter, maar het is wel ff lekker: schelden.
Er staat nog meer grappigs in het vonnis, dat komt zo. Even een leuke foto erbij zoeken.
Wordt vervolgd.

we hebben bericht

We hebben bericht.

Het verzoek is afgewezen en voor zover ik het begrijp, mag ik nog minder dan eerst. Ik ga nu gebod 3 (gij zult niet telefoneren) even aan m'n laars lappen en de advocaat bellen.

Zodra ik begrijp wat er in het vonnis staat, meld ik me weer.

Salve

Wat gebruikt deze Juventus-speler om z'n haar zo goed in model te houden tijdens een wedstrijd ? Dat wil ik ook.
Maar dit terzijde.

Je kunt denken van de Italianen wat je wilt, maar ze weten goed de spanning in een feestje te houden.

Vandaag om kwart over 12 ben ik gecontroleerd, waarna ik wel even onder de douche denk te kunnen springen, maar ik ben amper in m'n nakie, om 5 voor half 1, als de carabinieri uit het volgende dorp ook even komen laten zien, dat ze hun taak serieus nemen: weer controle.

Nou is 2 x in 'n kwartier ook voor hier wel kras, maar nog niet genoeg, want om 8 uur vanavond melden  Jan & Jaap  zich aan het hek.

"Doet u even open!" roept Jan, die uit de auto is gestapt en aan het hek iets belangrijks lijkt te doen met een A4-tje en een pen en een map als onderlegger.

Ik schiet wat kleding aan, druk op het knopje voor de automatische hek-opener en loop naar buiten, waar Jaap nu een mooie nieuwe Subaru 4x4 de oprijlaan opstuurt.

Als nonchalante opener maak ik een compliment over de mooie kleur in assortie donkerblauw met wit dakje en zwaailichtjes en al.

"Jaha," zegt Jaap, leunend uit het raam van de nieuwe Subaru, "en als we met deze auto zijn, moet u altijd het hek open doen, want we kunnen beneden niet draaien. Goedenmiddag."

"Salve." roept Jan van beneden aan het hek.

Verbaasd vraag ik: "Dit is het?"

"Ja, hoor, " zegt Jaap, "ziet u wel, hij is te groot om beneden te draaien."

"Salve." zeg ik dan ook maar.

"Salve." zegt Jaap.

"Salve." roept Jan nog een keer vriendelijk van beneden.

En daar gaan ze weer. Ze zijn de straat al lang uit, als ik eindelijk in de lach schiet.

Het is toch om je te bescheuren.

Paranoia

"Ja, ik weet het." ?

Hoe kan dàt nou . . . ? Aan twee mensen in het dorp heb ik de reden van mijn aanwezigheid verteld: aan de tandarts en aan Edith, een lieve zwaar bekakte Duitse dame van 85, met wie ik Engels spreek.

Hoe kan de barvrouw nou weten, dat ik om 12 uur thuis moet zijn? 

En wat weet ze nog meer ? En wie verder nog? Weet het hele dorp soms dat ik om 12 uur thuis moet zijn ? En ook waarom?

Dat zou mijn leven een stuk makkelijker maken. 

Vanaf maandag ga ik op zoek naar Edith om haar te vragen wat de roddels zijn in het dorp.

Wordt vervolgd . . . .

Ja, ik weet het ???

In mijn favoriete uitspanning bestel ik een cappuccino met een mini-croissantje.
"Ach, wat jammer nou," zegt de barvrouw, "de croissants liggen net in de oven en het duurt nog zeker 10 minuten voordat ze klaar zijn."

Het is 10 over half 12.
"Oh, dan zonder croissantje, want ik moet om 12 uur thuis zijn."
"Ja, ik weet het," antwoordt de barvrouw meelevend, "jammer, hè ? Gaat u maar lekker op het terras zitten, kom ik zo de cappuccino brengen."

fuckem

Hoewel ik nog nix van officiële zijde heb vernomen, ga ik ervan uit, dat ik deze zomer niet verder kom dan de tuin en de parkeerplaats. 

Om deze beslissing te vieren,  heb ik mezelf getrakteerd op dit zomerdrankje. 

Eerlijk gezegd ben ik opgelucht dat ik denk te weten waar ik aan toe ben, want nu kan ik mijn eigen leven weer gaan leiden in plaats van dit stomme 'wachten'.

Als ik wacht, zit ik zo niet in het 'nu'. Dan ben ik alleen maar bezig met wat misschien gaat komen, en dat breekt me na een paar dagen behoorlijk op. 

En ik kan wel een hele toestand maken van 2 maanden extra in huisarrest zitten, maar iedereen leeft binnen grenzen, die van mij zijn gewoon tijdelijk iets strakker dan ik had gehoopt of verwacht.

So what !

Nou mezelf nog zover zien te krijgen, dat ik weer netjes iedere ochtend en avond een half uur ga mediteren en dan kom ik de zomer prima door, hoor. 

En zodra ik officieel bericht krijg van d'één of d'ander, laat ik het jullie natuurlijk meteen weten.

Hè hè, ik ga weer leven.

Geen nieuws is geen goed nieuws

Dit ziet er lekker cool uit, hè ?

Wachten is een interessante ervaring, maar ook mijn geduld heeft grenzen, dus ik heb zojuist de advocaat maar 's gebeld en gevraagd wanneer ik antwoord ga krijgen van de rechtbank.

Ze zei: "Als de rechters ons verzoek toewijzen, dan sturen ze een 'Ja-briefje' naar de carabinieri, meestal binnen een dag of drie. De carabinieri geven die brief dezelfde dag aan u persoonlijk af en daarmee mag u op pad.

Een afwijzing echter, moet een motivatie hebben en die moet geschreven worden. Dat duurt een paar dagen langer dan een handtekening zetten op een 'Ja-briefje'.

Die afwijzing met motivatie wordt ook door de carabinieri aan u persoonlijk gegeven en dan belt u mij en gaan we, afhankelijk van wat er in de motivatie staat, iets nieuws proberen.

Ik wil u wel waarschuwen dat, met het verstrijken der dagen, het steeds waarschijnlijker wordt, dat u een afwijzing gaat krijgen, vooral ook omdat ik gehoord heb, dat anderen, die dezelfde dag vòòrkwamen, afgelopen dinsdag al bericht hebben ontvangen.

Maar wanhoopt u niet, het was erg druk bij de rechtbank die dag, weet u nog, dus tot het einde van deze week is alles mogelijk. Is er dan nog niks, dan zal het verzoek wel afgewezen zijn en gaan we ons, afhankelijk van wat er in de motivatie staat, beraden op volgende stappen."

Goedemiddag

voorpret 3

Deze foto heb ik vanochtend gemaakt, een uurtje bij mij vandaan.

Zoals je ziet, is het van dit punt nog 50 minuten lopen naar Madrona, 1 uur naar Garzegallo en anderhalf uur tot aan Bisbino.

Geen idee wat het is of waar het ligt, maar dit lijken me toch wel èchte bergwandelingen.
En dan begin ik met de kortste, want ik heb een conditie van 2 uur. hihi

Of ik kan op de veerboot stappen en net zo lang blijven zitten tot ik eraf geduveld word, wegens het drie keer bereiken van hetzelfde eindpunt.

En dan betaal ik bij voor nòg een rondje.
Ik merk, dat mijn wensen simpel zijn. Leuk is dat.

Maar eerst moeten de carabinieri even komen met een gestempeld en aangetekend vonnis van de rechtbank.
Bitterzoet.
Net als wanneer je heel lekker ligt te vrijen en steeds nèt niet klaar kunt komen, wegens iets te veel gebruikt.
Maar dan anders.

Maar mij hoor je niet zeuren, want sinds ik me het kunstje van de glimlach herinner, geniet ik weer van een onverwoestbaar goed humeur . . . dus joepie.

voorpret 2

Er is maar één echte onvrijheid en dat is de armoede.

(Amartya Sen, econoom uit India en Nobelprijswinnaar)

Sinds de 17e probeer ik me bij wijze van vòòrpret, voor te stellen hoe 'meer vrijheid' voelt en wat ik ermee ga doen.

Ga ik eerst eten in een restaurant waar iemand kookt, die echt kan koken? Of met de kabelbaan naar mijn vuurtoren ? Of met de toeristenboot een rondvaart doen op het meer ?

Je zal het misschien niet geloven, maar weet je wat ik ga doen? Ik ga een wandeling maken van drie, of misschien wel vier uur. Dàt lijkt me nou zò kicken, te kunnen lopen zonder na een uur de terugtocht te hoeven aanvaarden.

Te kunnen lopen totdat ik ben waar ik naartoe wilde en dan pas terug.

Het heeft wel wat, hoor, dit wachten in spanning.

Je zou het bitterzoet kunnen noemen.

l'histoire se répète . . .

Als ik zenuwachtig ben, ga ik vaak opruimen, wat dan qua opruimen weinig voorstelt, maar soms wel leuke trouvailles oplevert.

Nu ook: een verkreukeld notitieblaadje met aantekeningen.

Bovenaan staat de datum: 21 juli 2007.

Precies een jaar geleden. Dit is wat ik toen schreef:

*-*-*-*-*-*

Ik zit nu drie weken in huis, in arresto domiciliare.

Bij de rechtzaak was part of the deal, dat ik m'n laptop terug ga krijgen.

Joepie, maar het duurt nog een paar weken en dat is zwààr frusty, want ik wil van alles en most of all wil ik van deze kutterige notitieblaadjes af.

Maar ja, dat gaat nog even niet, heb ik geen controle over.

Waar heb ik nu wèl controle over, wat kan ik doen?

Ik kan gaan zitten en aandachtig ademhalen, rechte rug, gebogen benen, inademen, uitademen.

Ik kan verschillende technieken proberen, ik ben hier nou tòch, zo alleen als de pest en ik kan wel wat aandacht gebruiken van de beste die ik ken: ikke.

En als ik dit ooit lees, dan heb ik dit vast voor mij uitgevonden: er is een kunstje dat beter werkt dan alle technieken bij elkaar. Het heet: feel good feelings.

Bij alles wat ik doe, is het belangrijk dat ik hiermee begin, dit is er één voor altijd. Als ik dit doe, dan krijg ik een glimlach en ben ik in ieder geval alvast weer blij.

Ook hier, ook nu.

Het gaat zo: Ik denk een mooie omgeving, een ruimte waar ik me blij kan voelen. In die ruimte denk ik een liefdevol gezicht, of een sereen geluid of een prachtige stilte.

Of, als ik in vorm ben, deze allemaal tegelijk.

Zo maak ik een glimlach op m'n kop en met glimlachen is het zo, dat het niet uitmaakt hoe hij er komt, hij voelt altijd goed. Waar en wanneer ik dit ook lees, herinner je dit.

*-*-*-*-*-*

Ik heb het geprobeerd, want ik was het vergeten.

En verrek, het werkt.

Graancirkels bestaan !

echt .

Ik ben helemaal om: graancirkels bestaan echt. Klik hier om ook de waarheid te ervaren..

ik wou dat ik twee boompjes was . . .

. . . heeft deze boom misschien gedacht.

vrij gejat van Godfried Bomans,

Gijs kijkt . . .

. . . klik ....

en daar kijken wij dan weer naar   . . .

Men neme:

- een mooie kat, die de cursus ' Flirten met de camera' met bonuspunten heeft gehaald, i.c. GIJS

- een camera, i.c. een Panasonic Lumix Dmc LX-2    (sorry Frank)

en 1 jaartje 'volledig de tijd' om met e.e.a. vertrouwd te raken.

Als je ook nog een slagersmes, keukenschaar of photshop hebt,

doe je knip

 . . . .

en dan heb je dìt.

ik denk van wel

Ja, het water staat inderdaad tot midden op het plein.

Maar dit terzijde

Op de rechtbank moest ik me om 09:00 uur melden, en ik was om half 3 vanmiddag aan de beurt. Dat de happening nog plaats kon vinden, was trouwens dankzij een zéér oplettende Dd, want ze waren me vergeten. 

Toen ik vervolgens ten tonele werd gevoerd, werd de stemming nogal uitgelaten, wat werd veroorzaakt,  zo vertelde Dd me op de terugweg in de trein, doordat één van de rechters zich mij herinnerde en wist dat dit al de 3e keer was, waardoor ze een beetje de slappe lach kreeg. Het was ook wel erg warm en ik was zaak 39 vandaag.

Er is dus de mogelijkheid, dat ik de positieve sfeer verkeerd interpreteer, maar ik denk dat het wèl gelukt is..

Hoewel er nog een klein puntje is, dat me zorgen baart: de voorzitter van de raad vandaag, was niemand minder dan de onderzoeksrechter die mij tijdens het eerste en enige 'verhoor' , twee dagen nadat ik was gearresteerd, betichtte van samenwerken met een  criminele organisatie.

Maar dit terzijde: misschien zaterdag, maar waarschijnlijker ergens in de volgende week krijg ik een officieel document, uitgereikt door de carabinieri, waarin staat of het ja of nee is geworden.

Indien 'Ja', dan mag ik tussen 6 uur 's ochtends en 11 uur 's avonds vrij door Lombardije darren.

Dat lijkt me wel wat.

Indien 'Nee', dan proberen we het in September opnieuw.

Spannend, hè . . .?

Ave

een beetje theatraal . . .

. . . maar de gelegenheid rechtvaardigt het: ik ben hartstikke gespannen voor morgen.

Zàl men het als gepast ervaren, om een 57-jarige smokkelaar van een paar kilo wiet nog een hele zomer binnen te laten zitten ? Oh nee, stom, stom, sto. . . gepast telt niet, in geval van de wet. Niet hier, niet nergens.

In geval van gepast, zàt ik hier helemaal niet.

Ik bedoel: wàt men ook bedacht heeft, ik maak er wel wat van, hoor . . maar wàt zal men bedacht hebben . . . 

Dàt is zo spannend. Net een loterij.

Vroeger, toen ik rechten studeerde, kregen we ter vermaeck vaak een casus voorgelegd, waarvan we  moesten raden wat de rechterlijke beslissing was. Dat had ik vaak fout. De meesten trouwens.

Daarna kregen we ter lering dan uitgelegd waarom de beslissing was zoals ie was, en dat klonk dan wel logisch, maar ons eerste idee ook . . .

Kortom, ik zit vol met twijfels. ach ja.

Genoeg geouwehoerd.

Zij die berecht gaan worden groeten U. 

klein leed

Dat 'touwtje' is een electriciteits-kabel.

M'n koffiedorp was niet te bereiken met de auto vanmorgen, want er werd een aardverschuivinkje opgeruimd. Die gebeuren nu regelmatig, vanwege al het water, dat al 4 maanden lang met grote regelmaat uit de lucht komt vallen.

Iedereen is het zàt en ik denk vaak met mededogen aan de vrouwen die nog achter tralies zitten, want daar is het pas ècht depri, als het regent.

Gelukkig zit ik niet meer achter tralies en om het nog mooier te maken: Ik heb geen auto ook.

Ik ben dus lopend , hoe anders, m'n kop koffie gaan drinken vanmorgen en onderweg was ik in de gelegenheid dit journalistieke hoogstandje te 'schieten'. . .

Maar ik heb wel klein leed, hoor, zoals de titel van deze post al doet vermoeden.

Zeven stuks klein leed, om precies te zijn.

De tuinmannen zijn bezig het gras te maaien en de oleanders te snoeien en we moesten allemaal de luiken dicht doen tegen het stuiven. Toen was het donker in huis en dat leek me een mooie gelegenheid om het nieuwe nagelriemmesje uit te proberen dat ik vanmorgen had gekocht.

Nou zit ik met 7 bloedende vingertopjes. . .

7 van de 10, de schade is gelukkig nog beperkt gebleven

Maar het is wel een schande om zò ongelofelijk stom te zijn.

Eigenlijk valt dit in de categorie: schandàlig stom leed.

dilemma van de week

Feest in 'De Villa'

Zaterdag was de excursie op het landgoed, villa in het Italiaans, waar we met z'n dertigen een rondleiding kregen. De voertaal was Italiaans, maar gelukkig was er ook nog een Amerikaanse, die hier pas een maand woont maar al beter Italiaans spreekt dan ik en samen snapten we alles.

Een leuk mens, jòh. Ze wil graag vriendjes met me worden, samen wandelen, koffie drinken, naar het zwembad en zo, want ze is een beetje alleen, omdat haar man altijd werkt. Nou ben ik toevallig ook een beetje alleen, dus ik wil wel graag.

En dat brengt ons bij: Het dilemma van de week.

Wèl vertellen:

Dd (m'n advocaat) heeft me overtuigd van de noodzaak om de façade op te houden in het dorp.

Als ik dus mijn vriendin-in-spé vertel waaròm ik hier woon, dan verplicht ik haar daarmee ook meteen om een geheim te bewaren en dat zou een kutstreek van me zijn.

Maar geheimhouding is een voorwaarde.

Niet vertellen:

Als ik haar niet vertel waarom ik hier zit, dan zal ik heel vaak tegen haar moeten gaan liegen.

Dat bleek gisteren meteen al, toen de excursie uitliep. Ik had het pas om 10 voor 12 in de gaten en moest razendsnel handelen.

Snel de groep gegroet, de excursie-leidster bedankt voor de interessante rondleiding en onder 30 verbaasde blikken ben ik op m'n stalen ros gesprongen en met een sneltreinvaart naar huis gefietst, net op tijd thuis.

Onder het groeten propte de leuke Amerikaanse nog snel een papiertje met haar telefoonnummer in m'n hand.

Heeft iemand suggesties ?

Lead us not into temptation . . .

Die kleine is de ferry

De ferry van vijf voor drie bracht me vanmiddag naar het zonneclip-verkooppunt en in het stadje had ik toch zòòò'n zin om allerlei dingen te doen die niet mogen . . . 

Leuke terrasjes, hotels die in prachtige binnentuinen een late lunch serveren, luxe modezaken, uitverkoop ... en omdat het strenge regime bijna voorbij is, waarschijnlijk, leken de verleidingen nog moeilijker te weerstaan dan anders.

Eerlijk gezegd kwam het me prima uit dat er een onweer van jewelste losbarstte: snel weer terug naar dit kleine dorp zonder verleidingen.

Morgen om 10:30 uur is er een rondleiding in de tuin van één van de magistrale villa's, waarop ik heb ingetekend. Da's ook een uitje, binnen zowel de tijds- als de dorpsgrenzen, dus volslagen legaal en zonder verleidingen.

Nog een week tot de 17e. Makkie. 

pseudoniem

Ik kan zowat een winkeltje beginnen in zonne-clipjes, want ik krijg het niet over mijn hart, om er méér dan eentje kapot te maken. Ik dien echter wèl iedere keer dat ik er eentje 'heb vervangen' een factuur met datum te kunnen overleggen.

Okay, tamelijk dure uitstapjes, maar ze zijn het dubbel en dwars waard, omdat ik zo geïsoleerd zit te zitten.

Als ik overigens niet onder pseudoniem zou schrijven, konden dit soort posts niet, hè?

Da's duidelijk.

advies

dit zijn 4 mooie bloemetjes,
voor ieder van jullie die gereageerd heeft.
en dank jullie, dank, dank, dank . .

Verder zit ik ff mn tijd vol te zitten tot half 3.

Ik was van plan om extra vroeg af te reizen naar het zonnebrille-stadje vandaag, om daar stiekem te gaan lunchen, maar toen ik om half 2 volgens de regels de carabinieri van mijn vertrek op de hoogte wilde stellen, zei de dienstdoende diender:

"Mevrouw, de opticien gaat pas om 3 uur open.

Doe ons en uzelf een lol en zorg dat uw aanwezigheid altijd is te verklaren aan de locale politie, als u om wat voor reden dan ook met ze in aanraking komt. Ga nou niet vóór half 3 de deur uit, zodat u daar niet voor de deur hoeft te wachten, want op het bevel van de rechter staat: in een rechte lijn, zonder oponthoud onderweg. Doe dat dan ."

Dus nou zit ik hier te wachten tot het half 3 is . . . en dat is nu.

tot straks.

reacties

Joepie, d'r stromen reacties binnen, al 3. 

Dan besta ik dus echt. wat fijn. 

Ik ben zo blij, ik ben zo blij . . . 

Voorpret

Beetje overdreven dit, hè, 

qua rondvaartboot op zo'n klein meertje. 

In Oktober vorig jaar kwam er een andere districtsrechter .

Er brak een lange duistere periode aan, waarin ik eigenlijk nergens meer toestemming voor kreeg, behalve voor medische zaken. Mijn brilletje bleek medisch genoeg en dus mocht ik altijd nog wèl naar de opticien in de stad, een stukje verderop aan het meer.

De opticien werd zo een leuk en vooral gegarandeerd uitje.

Ik kon wel weer 's een verzetje gebruiken, vond ik, dus heeft Dd (de advocaat) toestemming aan de districtsrechter voor me gevraagd om m'n zonnebrilletje te mogen laten repareren, dat nu dus stuk is.

Die happening gaat aanstaande vrijdagmiddag plaatsvinden en in de aanloop naar zo'n reisje,  krijg ik altijd zin om vast een paar keer bij het haventje rond te snuffelen, omdat hiervandaan de veerboot me naar de stad gaat brengen. Dat voelt vast een beetje op reis.

En vandaag kwam dit kolos net een paar passagiers ophalen.

de polder

Als je hoog genoeg op een heuvel gaat staan, kun je de weidsheid voelen, zoals je die van de polder krijgt, maar in het dal waar ik woon, wordt je blik al binnen een kilometer begrensd door de volgende berg.

Nooit had ik gedacht dat men polderruimte kan ervaren in de bergen of, zoals hier, in een detail.

ansichtkaartje

Vroeger heb ik bij mijn oma in de tuin wel eens een bij in het echt gezien. Die was dik en geel/zwart gestreept en vloog van bloempie naar bloempie.

Het beestje op de foto ging ook van bloempie naar bloempie, maar verder houdt de gelijkenis op.

Het zal wel een italiaanse bij in strak getailleerd maatpak zijn.

Hoe dan ook: veel liefs uit de honinghoofdstad van italie.

vuurwerk 2

Alle dorpen in dit dal lijken een vuurwerktraditie te hebben en als het droog is, wordt er op vrijdag, op zaterdag en soms ook op zondag tussen 22:20 en 23:00 uur zoveel de lucht ingeknald, dat zelfs de katten, honden en vogels er niet meer van schrikken, maar rustig gaan zitten kijken.

Vanavond is het vuurwerk een mooie gelegenheid om een nieuw knopje op m'n camera uit te proberen en terwijl ik door de tuin loop om vuurwerkfoto's te maken, gebeurt het: brand.

Wat al een jaar in mij smeult, laait plotseling op en veroorzaakt kortsluiting in mijn brein: mijn bloed kookt, vlammen spuiten uit mijn neus en stoom uit m'n oren, m'n haar springt recht overeind en ik ruik aangebrand.

Ik voel m'n koppakking wegsmelten en met lekkende kleppen en keerringen ga ik het gevecht aan met mijn vlammende drang om naar het dorpsplein te lopen. Naar dichterbij het vuurwerk, naar waar alles gebeurt, naar waar de muziek vandaan komt en het licht.

Gelukkig ben ik 3 keer verslaafd geweest: ik heb flink wat grootmaterieel verzameld, dat ik in kan zetten tegen vlammende verlangens.

Nog even geduld.

Over twee weken mág het, waarschijnlijk, maar als ik het vanavond probeer, loop ik bijna zeker de carabinieri tegen het lijf en dan zit ik morgen weer achter de tralies. Voor de komende anderhalf jaar.
Niet langs ' Af ', nee.

Formula uno

Met mijn rug naar dit raam heb ik vanmiddag zitten genieten van het geploeter in de Engelse regen op Silverstone. En ik heb een kaartje gekocht voor Monza op 14 september.

De laatste keer, dat ik Formule 1 in het ècht zag, was op Zandvoort, omdat ik toch vlak om de hoek bij het circuit woonde. 

En nu dus ook.

In breder perspectief

Voor ons plattelanders blijft het toch een bekrompen bedoening, zo'n uitzicht dat altijd begrensd wordt door bergen, hoewel het spiegelende water, de milde bries en de toffe zomerzon er vandaag voor zorgen, dat het gevoel van opgesloten te zitten niet echt beklemmend wordt. 

Helemaal niet zelfs.

Plotseling wentel ik mij in de zekerheid, dat alles goed gaat komen, de 17e. 

Een zekerheid, die ik overigens op niet méér baseer, dan wat ik op Italiaanse les in de gevangenis heb geleerd, namelijk dat 'De Italiaan' een bloedhekel heeft aan het brengen van slecht nieuws. 

Dat dòèn ze gewoon niet. 

Geen nieuws is hier slecht nieuws, om de simpele reden dat ze niemand kunnen vinden om het slechte nieuws te brengen. Yeah.

Omgekeerd vindt iedereen het heerlijk om goed nieuws te brengen, de carabinieri ook en die hebben het goede nieuws al gebracht eigenlijk.

En het gaat niet om nix: als alles mee zit de 17e, hoef ik tot september 2010 alleen nog maar tussen 23:00 en 07:00 thuis te zijn. 

De rest van de tijd moet ik binnen de provincie Lombardije blijven en die is een partij leuk, jòh ! Milaan, Gardameer, Comomeer, the whole fucking mikmak ligt in Lombardije. Zelfs Monza ligt in Lombardije, eigenlijk om de hoek.

Als mijn gewentel in zekerheid terecht blijkt, ga ik mezelf trakteren op een kaartje voor de Formule 1 in Monza. 

Ik denk dat ik het maar vast ga kopen. Gewoon voor de kick.

lekker rustig

Het is al half 3 in de ochtend en ik zit nog steeds op deze site te spelen, waardoor ik mijn slaapritme verstoor. Maar vandaag werkt alles blijkbaar in mijn voordeel, want ik heb zojuist binnen een half uur 2x controle gehad. 

Als ik al had geslapen, was ik er in mijn remslaap uitgerukt en had ik de komende 4 uur geen oog meer dicht gedaan . . .

En nu wel. Welterusten . . . 

Hoera , 1 jaar !

Er zijn van die dagen . . . die vòèlen gewoon als een feestje.

Vandaag is zo'n dag.

En er ìs ook wel wat te vieren, hoor, want vandaag precies een jaar geleden mocht ik de gevangenis via de hoofduitgang verlaten, om de rest van de straf in huisarrest uit te gaan zitten, dankzij de gebundelde inspanning van een team vrienden, een goede advocaat en een meedenkende onderzoeksrechter.

Eén jaar ! Het is omgevlògen.

En zojuist belden ook nog de carabinieri:

"Goeiemiddag. We hebben een verzoek ontvangen van de rechtbank om een rapport op te stellen over hoe u zich gedraagt in gevangenschap en dat is volgens ons wel prima, dus nou moet u vòòrkomen de 17e. Wist u dat ?"

Wàt een prachtige dag is dit en hij is pas halverwege.

Luidruchtiger dan ooit: Hij is terug !

Gijs kwam thuis, vannacht, en na enig zoeken heeft hij volgens mij alle stukjes van zijn ouwe, luidruchtige, eigenwijze zèlf wel weer teruggevonden.

Vanmorgen hebben we als vanouds samen een half uurtje zitten mediteren en nu ligt hij moe maar voldaan een dutje te doen, zoals je ziet en ik zit met een grijns van oor tot oor dit stukje te schrijven.

Wat een lekkere dag is dit.

Hoe snel is een mum ?

Het voordeel van blogspot is, dat het zò makkelijk werkt, dat alles wat ik schrijf binnen een mum geüpload is. (hihi, wat ziet dat er gek uit, hè ? blogspot zèlf schrijft het zo, maar ik gebruik toch liever up ge loaded . . . nee ook niet . ) . . . geplaatst is.

En dat is ook het nadeel, want een mum is dermate snel, dat ik zowat online corrigeer, waardoor jullie alle versies mee kunnen lezen en wellicht denken dat ik een warhoofd ben.

Of nogal warhoofdig doe.

Wat wel zo is, maar dat had ik liever niet geëtaleerd . . . .

straatverlichting

Vaak wil ik iets om redenen die nergens toe doen. Zoals nu: eigenlijk wil ik graag een beetje meer vrijheid, om de straatverlichting weer eens te kunnen zien branden. . .

dak- en thuisloos

De kat heeft een groot probleem, want vanmorgen om 7 uur is de auto waaronder hij was gaan wonen, gestart en weggereden. Nou loopt hij kermend door de tuin dak- en thuisloos te wezen.

Alleen als het keihard onweert en om te eten komt Gijs nog binnen, dus leek het me een coole move om maar eens wat extra blikjes van zijn lievelingsmerk te kopen, om 10 uur. En een krabpaal met een kattebedje bovenop.

En omdat dat lastig te transporteren bleek, ook een mandje op mijn gele stalen ros.

Mooi hè ?

Ik was van plan mijn transport zo sober mogelijk te houden, maar toch voelt dit als de eerste stap op weg naar een stationwagon die als schuurtje op wielen dienst gaat doen, wat ook een oplossing zou kunnen zijn voor Gijs' woning probleem. Maar waarom dat beest nou niet meer in huis wil wonen . . . .? Wie het weet mag het zeggen. Graag zelfs.