memme klit spele

schrijven, foto's bewerken, zelfs muziek maken,

het gaat allemaal via toetsenbord & muis.

Dus kramp Au.

Creatief gesproken kom ik een beetje in een vacuüm, 

wat moet ik nou?

Maar doen wat de titel suggereert ?

sneeuw

Het is niet dat ik niks te vertellen heb  . . .

maar met mijn arm in deze gekke hoek gegipst

lukt het niet goed met toetsenborden.

Niet qua schrijven, noch qua foto's, want ik krijg steeds kramp.

Hou nog even vol, allemaal. 10 december mag het gips eraf.

lamakomme die krisis

klik  (hier)

Wegens vlerkkramp, zat ik bozig te surfen,

 toen ik bij deze schoonheid van een film belandde.

Kijk deze clip ( 20 min. engels )

 

Op de schop met 't hele spul, lamakomme, die krisis, 

we zijn er wel klaar voor . . .

geen tekst 2

Dit is de overkant van het meer, bij nacht.

Doordat ik hiernaar keek in plaats van op de weg,

stuurde ik mijn fiets tegen de stoeprand

en heb ik nu een elleboog in het gips, van duim tot schouder.

in een bochie.

En die mikmak in het gips gaat verkrampen 

als ik m'n vingers gecoördineerde bewegingen laat uitvoeren, 

zoals nu.

vandaag geen text

Net kreeg ik van het typen kramp in mn rechter arm en dat doet pijn jòh, als je arm in een hoek vast in gips gesjord zit.

Dus de arm krijgt even rust. 

En eigenlijk is de foto ook beter af zonder geouwehoer d'r omheen . . .

Eigenlijk.

luxe lunchproblemen

Als gedetineerde met een gehoekte gipsen arm is mijn leven wèl veranderd, wat natuurlijk hartstikke leuk is als je van verandering houdt, zoals ik. 

De sleur van alle dag is doorbroken en ik moet oplossingen bedenken voor problemen die er vòòr het fractuurtje nog niet waren, zoals: 

Hoe krijg ik genoeg lagen kleding over elkaar, 

zodat ik het niet meer koud heb?

Want het is vandaag voor het eerst echt hartstikke koud, dus dat  ponchootje  werkt niet, maar ik vertik het om ook van mijn winterjas de rechter mouw af te knippen.

Een ander probleem was: 

Hoe verorber ik in dit restaurant 

deze heerlijke spaghetti met hete saus en krab . .

. . . met behulp van slechts de linker hand en,

indien mogelijk, 

zonder er een al te grote kliedertroep van te maken ? 

Wat een luxe problemen, hè? 

kramp

Het muziekje dat ik vandaag ging maken

is volslagen mislukt en ik heb het weggegooid.

Morgen ga ik een stukje van m'n gips af laten zagen, voor meer comfort. Niet dat het echt nodig is, maar het is een leuk en legaal uitje, want naar het ziekenhuis màg.

En nu het slimme aan deze zet: als ik mijn reisje naar de gipskamer aan mijn boodschappentijd plak, kan ik stiekem ergens gaan lunchen, hoeraaa.

steile leercurve

Hierop schijnt la frattura te zien te zijn.

Met mijn linkerhand probeer ik een lepel macaroni in tomatensaus te scheppen en dat lukt aardig, maar onderweg naar mijn mond glijdt alles ervan af, op de grond. 

Ik probeer het opnieuw en deze keer glijdt alles op mij.

Met rechts maar proberen dan, want met mijn vingers is niks mis.

Lepel vasthouden lukt, macaroni scheppen lukt, nou recht houden onderweg naar mijn mond, dat lukt ook, maar in plaats van naar mijn mond, schuift de lepel met macaroni zò voor mij langs naar vèr voorbij mijn linker schouder . . .

Maffe gips met een bochie: het is onmogelijk om een lepel eten bij mijn mond te krijgen, met die gekke bocht in mijn arm.

Maar ik kan al wèl  mijn haar föhnen, met de föhn in mijn rechter hand.

Yeah.

er is hoop

3 minuten van je tijd voor je toekomst . . .?

een gipsen bochie

Voor wie wel eens een elleboog in het gips heeft gehad, 

is dit natuurlijk geen nieuws . . .

... maar voor mij is het flink aanpassen.

Zo heb ik geen trui of overhemd, waar die gekke dikke gipsen bocht in past . . . dus ik heb maar wat rechter mouwen afgeknipt en voor eroverheen vanmorgen een poncho op de markt gescoord  ...

Mijn hand komt niet bij mijn hoofd . . . wel eens geprobeerd je haar te föhnen met één hand ?

Make-up met links ? 

Kortom: ik krijg wel wààr voor m'n geld, zèg.

frattura composta del capitello . .

. . . klinkt als een lekkere zeevisschotel.

Maar het betekent:

 eenvoudig breukje aan de elleboog . . .

. . . en het zit verpakt in dit lichtgewichtgips.

Drie weken ben ik de pineut, dus ik heb even de tijd om te leren typen met links, maar nu ga ik eerst slapen, want ik voel me aangeslagen, zoals altijd als ik iets heb gebroken  en als ik dan wakker word, is alles wel weer in orde.

Zoals altijd.

Het zal nog klussen worden, overigens, om yoga-oefeningen te bedenken met één arm. 

by night

zie je wat ik bedoel ? 

't is Avond.

Voor het eerst in 18 maanden ben ik 's avonds op pad. en het is prachtig. 

Ik had speciale toestemming om de tentoonstelling mee te helpen inrichten, tot 7 uur vanavond.

Jammer dat ik op de terugweg zo om me heen aan het koekeloeren was, dat ik de stoeprand niet zag en op m'n snavel ben gevallen met fiets en al. Maar ik geloof dat alles nog heel is.

Wat een ervaring: onderweg bij nacht. Geweldig.

eten in het restaurant . . . .

. . . zit er nog niet echt voor me in, deze winter.

De advocaat belde vanmiddag om te zeggen, dat het nieuwe proces is toegezegd in maart 2009.

"Deze keer kan het niet mis gaan." zei ze ook nog . ...

Nu het goede nieuws:

Ze had ook bij de rechter toestemming voor me gevraagd om maandagmiddag te helpen bij de voorbereiding van de festiviteiten in het kader van De Grote Voedselinzamelingsactie.

Het màg, maandagmiddag van 3 tot 7.

Ik heb zèlfs toestemming om dinsdagavond bij de festiviteiten aanwezig te zijn, tot 11 uur 's avonds.

Nou maken die festiviteiten natuurlijk geen bal uit, maar het lijkt me zo kicken om weer 's bij donker over straat te gaan . . . brandende straatlantaarns en zo, heel romantisch.

Op vijf van de zeven continenten heb ik gereisd, maar dinsdagavond ga ik de wereld opnieuw ontdekken, tijdens een fietstochtje van 5 kilometer. Spannend, jòh.

het zit in mijn genen . . .

weldoener of knettergek ?

Het is op het centrum voor solidariteit een ware heksenketel, want er zijn in November allerlei (inzamel)activiteiten, vanwege de kerstsfeer en goedertierenheid in de menschen. En welbehahagen ook.

Toen ik gisteren vertrok, lag er nog allerlei onverzonden en ongeprint drukwerk te wachten en in een vlaag van naastenliefde zei ik tegen de chef: "Als je het niet redt, breng je maar werk bij me thuis."

Dat deed ze dus vanmiddag en nu zit ik 500 uitnodigingen in envelopjes te stoppen, die morgen op de post moeten en 250 koordjes door postertjes te halen, die maandag in de stadsbussen komen te hangen.

Zij zegt, dat ik door god ben gezonden, maar ik weet wel beter. 

Dit is het verenigingsleven-gevoel.

eindelijk erkenning

Vanmorgen werd in het gemeentehuis 

een persconferentie gegeven, 

waar de voedselbank de plannen presenteerde  voor de landelijke voedsel-ophaal-dag en nog wat andere evenementen in de maand november en zelfs de (gekozen) burgemeester kwam nog even iets gevoeligs zeggen over  'Wèl Doen'.

Mijn chef op de administratie  was verantwoordelijk voor het reilen en zeilen en na afloop stelde zij me voor aan de burgemeester als 'de nieuwe onmisbare kracht die zich op alle fronten verdienstelijk maakt'.

Ik zou keihard tegen jullie liegen, als dit blog er interessanter van zou worden . . . maar ik kan het echt niet gekker verzinnen, dan het leven zelf.

zelfde troep, andere houding

Wat is een blog toch een mooi ding . . .

Vanmorgen was ik niet al te enthousiast om naar de voedselbank te gaan, want ik had geen zin in de bekeerdrift, die ik vanaf 9 uur waarschijnlijk voor mijn kiezen ging krijgen.

Maar eenmaal onderuit gezakt op een plastic stoeltje op de veerboot herinnerde ik me, dat ik gisteravond een nieuw blog heb gemaakt: Anna in reli-land.

Allengs sloeg mijn stemming om.

Natuurlijk: hoe meer bekeerdrift ik over me uitgestort krijg, hoe spannender de blogpost wordt, die ik erover ga schrijven.

Kom maar óp met die reli-shit.

de hand van god

Mijn job bij de voedselbank is vette mazzel,

want het is voor een gedetineerde nog helemaal niet eenvoudig

om vrijwilligerswerk te vinden.

Ik ben er zo blij mee, omdat ik daar contact heb met échte mensen, met gesprekken in het Italiaans, die over méér gaan dan de aanschaf van een ei, een blikje kattevoer of 5 appels.

Dat de gesprekken doorgaans uitmonden in oeverloos gezwam over de god van mijn collega's, neem ik op de koop toe.

Vanavond is de eerste aflevering van de Amerikaanse cultserie Weeds op de Italiaanse staats zender Rai 2.

Alles wat ik ervan weet, is dat het over een wietdealer gaat en dat de serie mateloos populair is in Amerika, maar niet in Nederland.

Als het leuk is, zal ik het jullie laten weten.

Een tikje pervers is het wel: een recensie schrijven over Weeds vanachter Italiaanse (vergulde) tralies vanwege wiet.

Maar ja, dat hele opsluiten heeft wel iets pervers, eigenlijk, nu ik erover nadenk . . . .

downward facing cat (klik)

Aanvankelijk wilde Gijs afstandelijk toeschouwen,

maar sinds gisteren doet hij actief mee

als ik mijn yoga oefeningen doe.

Wat is hij goed hè ?

de krant

in het kader van de vrije nieuwsgaring

wordt de pers in Italië zwaar gesubsidieerd.

Zo koop ik op woensdag de 'Corriere della sera' van 64 pagina's dik, met daarin gevouwen de 'Corriere di como' van 16 pagina's en daar weer ingevouwen de roze 48 pagina's dikke  'La gazzetta dello sport' voor  in totaal € 1,=  .

één euro  !

observaties 2

de Italianen zijn enthousiaste debaters,

die graag over van alles en nog wat van mening wisselen. 

Hoewel 'van menig wisselen' misschien niet weergeeft wat er werkelijk gebeurt: 

Iemand zegt wat hij/zij denkt en probeert vervolgens te voorkomen dat iemand anders het woord neemt.

Hiertoe zijn alle middelen geoorloofd, maar de meest geciviliseerde manier is: harder praten dan de rest. Schreeuwen en blèren zijn dus geaccepteerde debatregels.

Althans, zo komt het op mij over. 

barack obama de 44e president

Hoeraaa.

Gefeliciteerd allemaal en lang zullen we leven.

Mijn geachte collegae bij de voedselbank zijn veel rechtser dan ik  en lijken niet zo blij met de verkiezingsuitslag. 

Zacht gezegd.

Het verbaast mij enorm, hoe rechts de vrijwillige voedseldistributie-medewerkers zijn: 

- vòòr afscheiding van het noorden,

- achterdochtig over de burgermeester van Rotterdam, 

- Prodi is een hoerenjong en Berlusconi de redder  

- de wereld wordt vals voorgelicht door de linkse Italiaanse media. 

Ik snap er geen moer van.

Misschien heeft het met de godsdienst te maken (communists R bàààd) of met de bergen, of de Lega Nord . . .

Ik weet het nog niet, maar heb nog een jaar om het uit te vinden.

observaties 1

De 5e dag vrijwilligerswerken.

Omdat het regent, ga ik er met het openbaar vervoer naartoe en in de bus of boot valt meer te leren over het A.D.I.L. (algemeen dagelijks Italiaans leven) dan op de fiets.

De Italianen zijn wel grappig, hoor.

Ze hebben altijd wat te kletsen en zelfs op de ochtendveerboot van 08:20 uur, of in de bus van 08:03 is het een gekwetter van jewelste.

Het klinkt wel vrolijk, vind ik, na al die maanden stilte.

zonder tekst

Omdat ik het schandàlig druk heb,

voor een gevangene,

Doen we vandaag een herfstfoto zonder tekst.

herfst

huisarrest is detentie in een vergulde cel.

In de herfst