l'histoire se répète . . .

Als ik zenuwachtig ben, ga ik vaak opruimen, wat dan qua opruimen weinig voorstelt, maar soms wel leuke trouvailles oplevert.

Nu ook: een verkreukeld notitieblaadje met aantekeningen.

Bovenaan staat de datum: 21 juli 2007.

Precies een jaar geleden. Dit is wat ik toen schreef:

*-*-*-*-*-*

Ik zit nu drie weken in huis, in arresto domiciliare.

Bij de rechtzaak was part of the deal, dat ik m'n laptop terug ga krijgen.

Joepie, maar het duurt nog een paar weken en dat is zwààr frusty, want ik wil van alles en most of all wil ik van deze kutterige notitieblaadjes af.

Maar ja, dat gaat nog even niet, heb ik geen controle over.

Waar heb ik nu wèl controle over, wat kan ik doen?

Ik kan gaan zitten en aandachtig ademhalen, rechte rug, gebogen benen, inademen, uitademen.

Ik kan verschillende technieken proberen, ik ben hier nou tòch, zo alleen als de pest en ik kan wel wat aandacht gebruiken van de beste die ik ken: ikke.

En als ik dit ooit lees, dan heb ik dit vast voor mij uitgevonden: er is een kunstje dat beter werkt dan alle technieken bij elkaar. Het heet: feel good feelings.

Bij alles wat ik doe, is het belangrijk dat ik hiermee begin, dit is er één voor altijd. Als ik dit doe, dan krijg ik een glimlach en ben ik in ieder geval alvast weer blij.

Ook hier, ook nu.

Het gaat zo: Ik denk een mooie omgeving, een ruimte waar ik me blij kan voelen. In die ruimte denk ik een liefdevol gezicht, of een sereen geluid of een prachtige stilte.

Of, als ik in vorm ben, deze allemaal tegelijk.

Zo maak ik een glimlach op m'n kop en met glimlachen is het zo, dat het niet uitmaakt hoe hij er komt, hij voelt altijd goed. Waar en wanneer ik dit ook lees, herinner je dit.

*-*-*-*-*-*

Ik heb het geprobeerd, want ik was het vergeten.

En verrek, het werkt.