Paul Badura Skoda 4

Paul Badura-Skoda.

Schijnbaar achteloos laat hij de tonen tuimelen
als de druppels van een koele waterval,
even helder en snel,
dan weer maakt hij de diepste klanken, zo groot
dat ze nooit in de vleugel hebben gepast
en iedere noot die hij speelt, swingt.

Zelfs Bach en Mozart,
waar ik op de piano niet zo gek van ben,
swingen in zijn handen.

En met de Waldheim-sonate,
waar ik wèl gek van ben,
ga ik compleet door het dak . . .

Magie, inderdaad.

Paul Badura Skoda 3

De magie, die deze kleine, 82-jarige,
goedgehumeurde, geniale pianist
over het plein gaat strooien
en over de haven
en over het dorp
en over alles wat oren heeft :

Paul Badura Skoda 2

Het plein is veel groter dan die 1000 stoeltjes
en het vult zich met mensen
die de magie willen voelen . . .

Paul Badura Skoda

Vrijdagmiddag zijn er weer 1000 stoeltjes uitgezet . . .

leegstand 2

Zolang er verbouwd wordt, staat het ingepakt.
Als de lappen er dan na een paar jaar
af mogen glijden,
kan er zoiets als dit in je straat staan.

Sommige puriteinen vinden het foeilelijk, deze in hun ogen halfslachtige poging om het pleisterwerk iets rustieks mee te geven.

Als originele pimp- en kitschkicker vind ik het prachtig.

Leegstand 1

!e etage van een pand, dat te lang leeg heeft gestaan
en onbewoonbaar is geworden.

Maar dit is Italië.
Bijna ieder gebouw is een museumstuk, dus tegen de vlakte gooien is zonde.

De erfgenamen van dit landgoed hadden liever geld dan nog meer woonruimte en boden het te koop aan, maar er is hier geen woningnood en niemand was geinteresseerd.
Naarmate de kamperfoelie verder naar binnen groeide, werd het steeds minder verkoopbaar, want kamperfoelie ruikt wel lekker, maar het maakt zo'n zooitje.
Binnen.

Zelfs een symbolisch bedrag was al genoeg, maar er zijn hier veel meer ouwe gebouwe dan Stings, George Clooney's, of exen van Clarence Seedorf, om maar 's een paar investeerders te noemen en uiteindelijk wordt een verlaten gebouw dan meestal door de gemeente of de procvincie gekocht.
Die gaat vroeger of later opknappen en stopt er ondertussen een overheidsdienst in.

Zo zit in 'mijn' dorp het dorpsbibliotheekje in een kapitaal landhuis. Dat wil zeggen: in twee kamers in dat landhuis, op de eerste etage.
De rest staat een mooi leeg gebouw te wezen.

passie 2

Precies !

De Stuttgarter Philharmoniker,
die het vioolconcert
van Tchaikowsky uitvoert
en de Bolereo van Ravel.

Toen ik naar huis ging, om 22:56 uur, was het nog niet afgelopen en de klanken begeleidden me onderweg. Ik ben naar huis gedanst.

passie

Wat zou er belangrijk genoeg zijn

om deze kudde mensen van heinde en ver
naar mijn dorp te bewegen,
waar men vervolgens uit vrije wil
3 uur lang doodstil en ademloos
staat en zit te luisteren
op misschien wel 1000 stoelen
die er speciaal voor de gelegenheid
zijn neergezet ?

vespa 3

Vooralsnog heb ik gympen aan met dikke zolen . .. .
iedere centimeter is er één en dit zijn er 2 1/2 !

Het is 15 jaar geleden, dat ik 2-wielen-met verbrandingsmotor bestuurde,
(zò lang alweer ? Ja, wat vliegt de tijd hè . .)
dus wellicht is het gewoon even wennen aan de gewichtsverdeling en zo.

Ik heb trouwens wèl al het knopje voor de richtingaanwijzers gevonden, zodat ik niet meer zo amateuristisch mijn hand uit zit te steken.
Nou nog even leren, dat die linker handel op het stuur een rem is en geen koppeling.
Wordt ongetwijfeld vervolgd . . .

vespa 2

Dat van die naaldhakken en kokerrokje
laten we even rusten,
tot ik normaal met ‘t ding stil kan staan,
zonder om te vallen.

vespa

Dit is 'm.
En ik heb er al mee òm gelegen ook
vlak voor het volle terras waar ik net gegeten had
om het te vieren . . .
Want ik kom niet met m'n voeten bij de grond,
wat hartstikke lastig is als je stil staat.
Zou je zo niet zeggen, hè, dattie nog zo hoog is.

Wordt dus ongetwijfeld vervolgd,
maar ik ga nu eerst even werken.

eigen vervoer.

De veerboot. Vanmorgen.

M’n maand-abonnement ga ik niet vernieuwen, want vanaf vanavond ga ik met de scooter.
Yes: het onmogelijke bleek mogelijk: iemand wist nog ergens een wetje, dat het toestaat om een voertuig op je naam te zetten als je een verklaring aflegt dat je 181 dagen in Italië verblijft.

Dat verklaarde ik.
Ook moest ik een huurcontract overleggen, waar niemand verder nog aandacht aan schonk.
Dat was maar goed ook, want mijn naam komt er echt niet in voor.
En € 200 betalen voor de overdracht en dat is de normale prijs voor een 2-wieler.

Ik heb 'm net in de Wa-verzekering gedaan en ik ga 'm nu halen.
Joepie, blij als een tiener met d’r eerste brommertje, ben ik.
Als ik terug ben maak ik foto's.

eigen vervoer ?

Gisteren waren er oldtimer-races op de heuvel.

Het openbaar vervoer is wel leuk, vooral de veerboot, maar de busdiensten zijn buiten Como tamelijk traag en alle O.V. stopt om 19 uur.
Als ik bijvoorbeeld ‘s avonds overwerk op de voedselbank, ben ik aangewezen op de fiets, of een taxi, maar nu ik zienderogen begin op te knappen, krijg ik steeds meer zin om verderop te gaan kijken en ook steeds meer drang om mijn volle tijd te benutten, tot 23 uur .

Kortom: ik ben wel klaar voor eigen vervoer, wat ik gevonden denk te hebben in de vorm van een scooter; bij mijn weten de enige gemotoriseerde tweewieler, die je gekleed in kokerrok en naaldhakken kunt besturen.
En dat ben ik nou precies van plan.

Hoe ik dat met mijn golfstokken ga doen, weet ik nog niet, maar daar kan ik nog over nadenken, want ik hèb ‘m nog niet..

Het is in Italië namelijk niet alleen een kostbare, maar ook een ingewikkelde procedure om een voertuig van eigenaar te laten wisselen en er zijn nog wat randvoorwaarden waaraan ik niet lijk te voldoen, maar zodra de verkoper de juiste officiële instantie heeft ingeschakeld om alles te regelen (lees: omzeilen), schijnt het in orde te komen.
Ik heb er het volste vertrouwen in.

storm in een glas water

Goed nieuws: er is niets mis met m'n hart.

De cardioloog zegt, dat ik veel rustiger aan moet willen doen, want de longontsteking is weliswaar genezen, maar dan is een mens niet meteen hersteld.
Ingewikkeld hoor, maar ik ben allang blij dat alles in orde is.
Nòg rustiger aandoen dus.
Komt in orde.

openbaar stropdasbezit 3

Ceci n'est pas une cravate

Openbaar kunstbezit 5

Wat mij betreft hoeft deze verbouwing niet snel klaar,
want dit is wèl zo leuk.

In een historisch openluchtmuseum als het stadje Como staat er altijd wel ìets in de steigers, want oude gebouwen een beetje verantwoord opknappen duurt jàren.
En het zijn er zo véél . . .

8 holes

9 holes lopen valt volgens mij bij nader inzien
binnen de beperkingen die de dokter heeft gesteld,

dus ben ik met de bovenbuurman meegereden naar de bergen, waar we in de frisse buitenlucht al tikkend tegen een balletje zo'n kleine 3 km. hebben gewandeld.

Hoewel de weervoorspellingen bar en boos waren, konden we gelukkig nog 8 holes lopen, voordat het voorspelde onweer losbarstte, maar toen het kwam, kwam het volledig en in alle hevigheid met doodse stilte voor de storm, gitzwarte hemel, rollende donder en een flitsende lichtshow.
En toen we al aan de koffie zaten nog een partijtje hagelstenen bovendien.

Bij mijn weten zijn bliksemflitsen direct boven de baan de enige reden dat een partijtje golf mag worden afgebroken.
Golfen is een spel van strakke regels.

Het is akelig stil op dit blog.

De herstel-week is voorbij,
maar ik lijk achteruit te gaan in plaats van op te knappen.

De kleinste dingen kosten me grote moeite, ik heb steeds minder energie en ik moet regelmatig onderweg even stoppen om bij te komen.

Vanmorgen belde de dokter: “Knap je al wat op?”
“Nee dokter, het tegendeel. Ik heb denk ik een cardioloog nodig.”

“O ja? Zullen we dat even bespreken dan? Ik ben tot 12 uur op de praktijk”
Ik haast me een beetje om op tijd te zijn en moet dat bovenaan de trap in de praktijk, bekopen met zwart voor de ogen en tintelende benen, waar ik, belachelijk langzaam, doorheen zak.
Onderweg naar de vloer kan ik me nog aan de deurklink vastgrijpen en zo vindt de dokter me: hangend aan de deurklink en half kotsend van uitputting.

Hij checkt bloeddruk en hartslag en vraagt of ik rook. Ik schud van nee.
Wat voor drugs dan wel. Ik schud weer nee.
Maar dan toch zeker wel cocaïne !
Als ik lucht had gehad, had ik hem verteld dat ik verdomme niet gek ben, dat ik in deze anti-drugs-dictatuur al ruim twee jaar in de gevangenis zit en dat ik echt niet ga gebruiken zolang ik hier verplicht aanwezig ben.



Op zo nu en dan een stiekem stukkie spacecake na dan.

"Okay," zegt de dokter, "ga nu naar huis, rustig aan, niet inspannen, vanmiddag bel ik om de afspraak met de cardioloog door te geven en kom morgenmiddag op mijn spreekuur.
Doe niets wat moeite kost en zéker niet sporten of zo."

Daar gààn m’n 9 holes met de bovenbuurman, van aanstaande zaterdag.
Fuck.

Marco van B. te M.?

Vervolg.

Mag ik even jullie aandacht voor een voetbalroddel, vers uit de gazzetta dello sport ?
Er staat, dat Guus Hiddink zijn opvolger heeft voorgesteld aan Chelsea.
De opvolger heet Ancelotti, die op deze wijze doorstroomt van een bijna vaste betrekking bij de Italiaanse premier Sivio B. naar een los dienstverband bij de Russische oliebaron Roman A. en daarmee een paar puissant rijke vrienden blij maakt.
Zo doe je dat.

Waar ik nog helemaal niet aan had gedacht, maar die slimmerikjes van de Gazzetta natuurlijk wel, want dat is hun vak, is dat de steun-en-toeverlaat-in-het-veld van trainer Ancelotti wel eens mee zou kunnen reizen naar Londen, al was 't alleen al omdat ie zo leuk z'n talen spreekt.
En die steun en toeverlaat heet Clarence Seedorf.
Die het de laatste tijd niet meer helemaal naar zijn zin lijkt te hebben in Milaan.

Roman A. en Silvio B. hebben alletwee een huisje hier aan het meer.
Ze zijn dus bijna buren en laatst kwamen ze elkaar toevallig tegen . . .
dan krijg je dat.

mmmmmm

Het is ook
wel erg,
om zo stom te zijn
als ik,
hoor.

Vond ik vanmiddag
nog een stuk
spacecake
in een plastic doosje
in de ijskast.

En alles wat ik dacht
na het eerste stukje was:
“Mmmmm, lekker,
ik neem de rest ook.”

En nou zit ik hier al uren
knetterstoned
m’n mailbox op te ruimen.

. . . . . . . .
Hoewel . . .

Misschien was dat stukkie cake zo gek nog niet, want ik heb nooit zin in opruimen en nou doe ik t zomaar en het knapt al hartstikke op.

Gelukkig hoef ik nergens naartoe.
Als ik op 'n fiets zou proberen te klimmen, zou ik omlazeren.
Wat grappig.

de leuk-factor

De dokter verklaart me officieel genezen
met de woorden: "Dat is dan 150 euro."

"Maar ik heb nog zo weinig lucht, dokter, ik moet iedere keer even stoppen om op adem te komen."
"Dat is met een weekje wel weer bijgetrokken." zegt de dokter.

Ik hoop dat hij gelijk krijgt, zodat ik weer energie kan maken om het leven leuk te denken, want het leven zonder mijn 'opleuk-mechanisme' is verrekte saai, merk ik.
Ik wil weer energie !!

natuurrampen deel 2

Verkiezing-poster van de Lega Nord.

Vertaling:

Zij kregen te maken met immigratie

Nu leven ze in reservaten !
Denk hier eens over na.
Lega Nord: Bossi

Zo fout als een grapje van Berlusconi ?
De Italiaanse politiek als lachspiegel ?

openbaar stropdasbezit 2

In het kader van tie art.

Let vooral op het standbeeld op de achtergrond, dat poogt om er ondanks de vuurrode stropdas, nog redelijk stoer uit te zien.
En met succes

van de troost

Jaren geleden was er bij de VPRO-televisie
op zondagavond een serie gesprekken
met spannende denkers en andere artiesten,
over schoonheid en troost.
‘ Waarin vind jij troost ?’ was de vraag.

In dit absurde leven van gedetineerde in huisarrest, heb ik op de gekste momenten troost nodig.
Nu bijvoorbeeld, omdat de afgelopen drie weken antibiotica van mij een emotioneel wrak hebben gemaakt en ik zwaar de pe in heb, dat ik zo iets gevaarlijks als longontsteking heb laten gebeuren.

‘ Waarin vind jij troost ?’ was de vraag.
Ik vind troost in TED.
Als ik een of twee afleveringen van TED kijk, weet ik weer tot wat voor grootse gedachtes de mensheid, mijn soort, in staat is en daar knap ik zienderogen van op.

Om de longontsteking nu serieus te bestrijden, ga ik me volledig concentreren op genezen en als therapie ga ik heel veel afleveringen van Ted kijken.
Jottum.

openbaar kunstbezit 3a

Como is hoofdstad
van de zijde.


Zijden kussens,
zijden sjaals,
zijden jasjes met
heftig geprinte voeringen
en in dezelfde print
een (zijden) overhemd,
afijn,
je snapt wat ik bedoel.



Er is een wedstrijd uitgeschreven voor de jeugd,
om een opdruk voor een (zijden) stropdas te ontwerpen
en die ontwerpen staan door de hele stad tentoongesteld.

En wat blijkt: wij zijn niet de enigen die geïnspireerd werden door de blinde muur.

alveolen

De dokter tuurt aandachtig op mijn longfoto en mompelt: “Tja, de alveolen zijn nog steeds ontstoken . . .”
Uit m’n sportopleiding herinner ik me: alveolen: longblaasjes. Ontstoken longblaasjes ?

“Maar dat betekent dat ik longontsteking heb!”
“Ja, wat had u dan gedacht?”
-Ik had niets gedacht, ik ben namelijk geen dokter-, wil ik zeggen, maar in plaats daarvan vraag ik: “Maar dat is best heftig! Hoe kom ik dààr nou aan dokter?”

“Waarschijnlijk omdat u veel te lang heeft rondgelopen met dat hoestje van u.
Maar nu moet u rennen naar de apotheek, nog een doosje van deze pillen halen, 1 per dag, pertinent vanavond mee beginnen en opschieten nou, want hij gaat bijna dicht. ik zal even bellen dat u eraan komt, snel nou.”
Half aangekleed grijp ik m'n spullen bij elkaar, aangemoedigd door de dokter die zwaaiend met de telefoon “Opschieten, de apotheker wacht nog even op u." roept.
"En komt u dinsdag weer hier terug!”

Als ik door de gang stuif, hoor ik nog: “En doet u rustig aan, een longontsteking is niet niks, u moet rustiger aan doen!”

10 dingen die je niet wist over orgasmes

Wat ik hier nou toch tegenkom: wàt een show.
En met deze titel hoop ik hordes mensen naar Ted te trekken,
want het is een fantastische site, die iedereen moet kennen . . .
vind ik.
In het engels, dat wel.

by night

Sorry voor alle klatergoud,

maar wàt een licht- en lampespul.

Ik ga weer op stap, nog meer kitsch maken, tot 22:59 uur.
Check dit blog voor nog meer kitsch.

zwoel

Het is een zwoele zomeravond
en om een uur of 10 wilde ik
een foto gaan maken bij het meer.

Laat dit dorp nou
behoorlijk bruisend zijn
op een zwoele zomeravond.

Daar wist ik natuurlijk niks van
en ik krijg het er gratis bij.

Joepie.

openbaar kunstbezit 4

Met een stip-notering is deze wagon
mijn lijstje van top 10 openbare kunstwerken binnen gedaverd.

Vooral het idee van de kunstenaar om de ramen gedeeltelijk mee te nemen in de kleur heeft diepe indruk gemaakt.

Marco van Basten

Als voetbal- en van Bastenfan
deel ik graag de Italiaanse voetbalroddels met jullie.

Laat ik bij het begin beginnen:

Silvio Berlusconi is miljardair en eigenaar van verscheidene tv-stations en kranten.
Ook is hij als leider van het centrum-rechtse Forza Italia al drie keer gekozen tot premier van Italië en op dit moment voorzitter van de G8.
In die hoedanigheid bood hij premier Balkenende op 14 mei jl. een lunch in Rome aan, vergezeld van de uitnodiging om deel te nemen aan het volgende overleg van de G8.

JP B. blij en vereerd natuurlijk en daar was het Berlusconi nou net om te doen: JP B. blij maken, want hij wil iets van Nederland. Hij wil van Basten.
Berlusconi is namelijk ook eigenaar van voetbalclub ac Milan, dat kampt met een trainers-probleem en Berlusconi is stapel op van Basten. Altijd geweest. En hij zal geen middel schuwen om van Basten als trainer te krijgen, zeker een lunchje op overheidskosten en een douceurtje voor JP B. niet.
Of van Basten “Ja.” zegt is nog maar de vraag, want bij ac Milan speelt Clarence Seedorf al 7 jaar met veel succes en die twee liggen elkaar geloof ik niet zo.
Wordt hopelijk vervolgd.

openbaar kunstbezit 3

Beter kun je het als gemeentebestuur niet doen,

in mijn ogen,
dan wanneer je het lef hebt om een artiest de vrije hand te geven
op een blinde muur.

5 pillen

Vanmorgen zoals afgesproken weer naar de dokter,
waar we geduldig het ritueel afdraaiden van
stethoscoop - diep zuchten -
“Rookt u?” “Nee dokter.” .

“Heeft u een ziektekostenverzekering?” was zijn volgende vraag en ik was allang blij, dat ik eens “Ja.” op iets kon antwoorden.
Met een afspraak voor maandagavond 7 uur en een receptje voor een nieuw antibioticum-kuurtje van € 5,= per pil stond ik weer buiten.

Zojuist heb ik de bijsluiter gelezen van m’n peperdure nieuwe kuurtje en het lijkt me interessant spul. Je kunt ervan in een psychose raken en suïcidaal van worden bovendien, al na het nemen van de eerste pil.
Nu zit ik te wachten tot het gaat werken, maar ik voel nog niks.

lunchen deel 3

vandaag deel 3: RAZENDSNEL

Het stikt overal van de kleine restaurantjes, die soms uitsluitend voor de lunch open zijn (van 12 tot 3) en helemaal volgepakt staan met tafeltjes.
De uitbaters willen graag een beetje opschieten, zodat ze met een hoge omloopsnelheid de kleine winst kunnen compenseren.

De klant die 5 dagen in de week in een restaurant eet, wil het ook graag snel en simpel houden, zodat ze snel weer buiten staat en in de lunchpauze nog boodschappen kan doen in de supermarkt, die wel open blijft, of nog een rondje kan wandelen.

Natafelen doen we dus wel op een bankie in het park, met uitzicht op het water en, met mazzel, een zonnetje.
Lekker kijken naar een mooie paringsdans van twee toevallige toeristen.

meer groen

Deze foto is maximaal ontgroend.
Kan je nagaan.

Het meer doet iets vreemds met het licht.

In de winter spiegelt het zijn eigen blauwe kleur in het zonlicht, waardoor alle foto's blauw worden en ik dus standaard aan het ontblauwen sla met iPhoto. (een soort photoshop, maar dan makkelijker)

En in de zomer, als de heuvels vol zitten met groen blad, kaatst het meer die groene kleur het zonlicht in en worden alle foto's groen.

café De Wereld

Het is hoog tijd voor een 'wij willen café de wereld terug' - actie

lunchen deel 2

vandaag deel 2: GOEDKOOP.
Goedkoop betekent zo rond de 10 € en vaak nog minder.

In mijn favoriete vegetarische lunchrestaurant *) ben ik voor een hoofdschotel en een drankje niet meer dan 9 euro kwijt en ze zijn al 6 jaar in business, dus het schijnt te kunnen.

Onlangs heb ik het Japanse restaurant 'Kyoya' ontdekt **), dat er aan de buitenkant niet uitziet, maar binnen heel mooi is.
Ik moest er € 8,50 afrekenen voor een complete lunch met sushi, soep, gebakken vis, wijn of water en koffie toe. Toen ik € 10,= gaf en zei “Laat maar zitten.” werd ik argwanend bekeken als ware ik een met geld smijtende maffiacrimineel.

*) vega ristorante, via 5 giornate, Como
**) Kyoya, Piazza San Roccho, Como

Morgen deel 3: razendsnel

bij de dokter 2

Tijd, noch een antibiotica-kuurtje lijken
het hoesten of de slijm- en snotproductie te kunnen stoppen
en zo ben ik ondertussen al 14 dagen ziek.

Voor de 3e keer bij de dokter,
weer het stethoscoop-diep zuchten-ritueel.

"Maar U rookt !" zegt de dokter, waarbij hij het karakteristieke Italiaanse gebaar maakt als de kraanvogel-hand in Tai chi.
Het klinkt niet meer als een commando, het klinkt zelfs niet als een vraag; het klinkt als een smeekbede en ik schaam me bijna, dat ik hem ga teleurstellen: "Al meer dan 5 jaar niet, dokter."

Hij komt met een inhaler aansjouwen, waar ik 2x per dag 2 pufjes uit moet lurken.
Zelf heb ik me sinds gisteren op absolute rust gezet. Dat is dodelijk saai, maar ik begin het ook flink zat te worden, dat stomme gehoest.

Zaterdag moet ik terug komen, dus: wordt vervolgd.

lunchen deel 1

Veel mensen in Noord-Italië
hebben 2 of zelfs wel 3 uur lunchtijd.

Dat is te veel om op kantoor te blijven, maar niet genoeg om heen en weer naar huis te gaan en men luncht dan graag in het restaurant om de hoek.

Een lunch-restaurant in een stad(je) moet aan 3 voorwaarden voldoen:
het moet goed zijn, goedkoop en razendsnel.
In drie afleveringen zal ik deze eigenschappen uitgebreid bespreken.
Vandaag deel 1: GOED

Goed: spreekt in Italië eigenlijk vanzelf.
Morgen deel 2: goedkoop

Het Ritueel

“Die zogenaamde crisis is niet anders dan een mediahype,
ingegeven door linkse intellectuelen
onder aanvoering van De Groenen,
die ook alleen maar iets roepen omdat ze zo graag gehoord willen worden,
want dat hele milieu-gedoe is duidelijk ook een hype.
Zo gaat dat hier in Italië.”
zegt mijn 72-jarige collega op de voedselbank

“Ja, net wat Berlusconi ook altijd zegt en die zit in een positie om het te weten.” zegt de 55-jarige ander.

Als linkse rakker van de groep, word ik geacht na zo'n opmerking een beetje tegengas te geven wat ik, zij het struikelend over mijn woorden, want mijn Italiaans is nog steeds veruit onvoldoende, uit respect voor de spreker ook netjes doe en zolang ik maar niet bestrijd, dat Prodi de bron is van alle kwaad, kunnen we vervolgens met een relativerend “Eh !” de discussie weer afsluiten en overgaan tot de orde van de dag.

Die ene keer dat ik de ritus verkeerd uitvoerde (ik sprak mijn twijfel uit over of de oorzaak van het wantrouwen bij de banken ALLEEN door Prodi zou zijn veroorzaakt) brak de hel los, dus dat reserveer ik voor als ik me ècht verveel.

Natuurrampen deel 1

Natuurgedoe zoals aardbevingen,
te veel sneeuw of juist veel te weinig,
dagelijks dodelijke ongelukken op de werkvloer,
vulkaanuitbarstingen,
een publieke wanvertoning van Berlusconi,
of z’n vrouw,
overstromingen, zon of regen,

al deze zaken worden in 'mijn' dorp hoogstens aangegrepen om een gesprekje mee op te starten en aangezien je er verder geen donder aan kunt doen, zijn ze het niet waard om je er druk over te maken.

Als iemand al een terloopse opmerking over één van deze onderwerpen maakt, is een simpel maar met overtuiging uitgesproken “Eh !” als reactie meer dan genoeg.
Dat heb ik even moeten leren.

Bij de dokter

Na een uurtje wachten
mag ik van de assistente de behandelkamer in.

“Ik heet Anna,” zeg ik, terwijl ik in mijn stem door probeer te laten klinken, dat ik klaar ben voor een mooie arts-patiënt-vertrouwensrelatie.
De arts is verwoed op een toetsenbord aan het timmeren en zonder mij aan te kijken of mijn uitgestoken hand te zien, briest hij:
“U heeft geen gezondheidsplaatje ! Wòònt u hier wel?”
“Jawel, jawel, maar ik ben gedetineerde in huisarrest. Verklaart dat het manco?”

De dokter gebaart mij naar een tafel, waarop ik blijkbaar moet gaan zitten, met mijn rug naar hem toe en dan volgt het stethoscoop/“Diep zuchten !”-ritueel.
Ik hijg half hoestend een leuk deuntje.

“Rookt u !” Het klinkt meer als een commando dan als vraag.
“Nee.”
“Nee?”
“Nee, dokter, echt niet.”
“Nee !?!”
“Al jàààren niet, werkelijk niet.”

Dan komt de dokter voor mij staan en buldert:
“U heeft bronchitis !!!”
Hij gaat weer een stukje op zijn toetsenbord zitten rammelen en legt vervolgens met een klap een recept voor mijn neus. Overdreven duidelijk articulerend spelt hij: "Dit haalt u op, u neemt 1 tablet ‘s morgens en 1 ‘s avonds, na het eten en u komt maandag om half 10 weer bij mij.
Kunt-u-dat-ont-hou-den ?"
“Jawel, dokter . .”
Ik vind dat ik beteuterd klink. Beteuterd . . .
Wat een grappig woord, hè ? Beteuterd.

ziek 2

Het zal wel zijn omdat ik zelf ziek ben,
dat ik me nog meer dan gewoonlijk
het leed aantrek van andere dieren.

Moet je toch ‘s kijken (klik) hoe erg zo’n vrouwtjes-eend eraan toe is en waar ze haar toevlucht moet nemen om even wat rust te krijgen: midden op het pleintje voor de kerk, ooit gebouwd om een god te eren waarvan wordt beweerd dat hij zowel schepper als liefde is.

Die schepper heeft er zich dan tijdens zijn scheppingsdaad duidelijk geen voorstelling van gemaakt wat het is, om een vrouwtjeseend in paartijd te zijn.
En de arme schat gaat straks ook nog 90% van haar jonkies kwijt raken aan rovers, jagers en ander gespuis.

Ik ga weer naar huis.
Lekker naast de kat hangen op de bank.

ziek 1

Hartstikke zo ziek als een hond ben ik

van die stomme kinkhoest of bronchitis
of wat het dan ook moge wezen.

Morgen heb ik een afspraak met de dokter, die uit gaat vinden wat het is en tot dan moet ik mijn borstjes warm houden.
Omdat het prachtig weer is, leek het mij, dat ik dat net zo goed kon aan boord van de veerboot als in mijn bedje en daarom hebben jullie nou deze mooie foto.
Zij die zo ziek als een hond is, groet u: Ave.

boot ? Bloembak ?

De keelpijn van al het kletsen en socialen
van afgelopen vrijdag
blijkt een vette bronchitis te zijn.

Nou maar hopen, dat het zaterdag weer over is, want we krijgen twee logés
het hele weekend.
Hoeraaaaaa.

dubbel opgehangen

Dit is een prikbord op m'n werk. Grappig, hè?

Ik heb kristus niet aan het bord geprikt, hoor, want dat gaat me een stap te ver.
Godsdienst mag ik dan poppenkast vinden, maar ik heb ook geen zin om mensen te kwetsen die hun ziel en zaligheid eraan ophangen.

Oh, ironie

een groeps-reisje

Heb ik me daar toch een overdosis
sociaal contact voor mn kiezen gekregen . .
poeh, ik ben nòg aan het bijkomen.

Op 1 mei, de dag van de arbeid die in Italië groots gevierd wordt, was ik met het christencluppie van de voedselbank mee gegaan op excursie naar 14 kapelletjes en een kerk, langs een oude pelgrimsroute in de bergen..
We waren met z’n ruim 30-en en iedereen probeerde het me ongelofelijk naar de zin te maken, zodat ik me echt thuis kon voelen en niet alleen.
Hartstikke lief.

Eerst 1 1/2 uur met de boot, daarna een paar uur wandelen-met-uitleg van kapel naar kapel, vervolgens lunchen in het gras naast het kerkje met z’n allen en daarna de hele mikmak weer terug. Prachtig en mooi en gezellig bovendien, echt waar.

Maar na twee jaar isolatie met alleen de kat en het belletje van de magnetron als referentie (en tegenwoordig een beetje prietpraten in het Italiaans op de voedselbank), was de excursie een totale overdosis. Ik heb geen keel en geen stem meer over van al het geklets en ik lig sinds vrijdag avond voor pampus.
Zij die nog even gaat bijkomen, groet u: Ave.

openbaar kunstbezit 2

Deze staat wel op het lijstje.

Lekker expressief, veel kleuren, daar hou ik van.

openbaar kunstbezit

Deze muur heeft het net niet gehaald
in mijn lijstje van top 10 openbare kunstwerken.

Naar mijn smaak heeft de kunstenaar een verkeerd lettertype gebruikt.

dierenklaagdag

Het regent alweer een paar dagen.

De bovenbuurman en ik zijn zeiknat geregend tijdens een golf-toernooitje vanmiddag, de oldtimer tentoonstelling in het dorp is figuurlijk in het water gevallen en de eenden hebben vrijwillig het water in de haven verruild voor de kinderkopjes op het plein, die ze nat genoeg lijken te vinden.

Maar alleen Gijs hoor ik klagen . . .

horecaklaagdag

Op mijn vraag of ze een caffè macchiato voor me wil maken, zonder cafféine graag, begint de barvrouw nors een paar gemorste croissant-kruimels van de bar te vegen met de smerigste theedoek die ik ooit in gebruik heb gezien, terwijl ze mompelt: “De mensen weten ook werkelijk niets beters te doen dan overal een zooitje van te maken, wàt een bende.”
“En een croissantje, alstublieft.” voeg ik toe aan mijn bestelling.

Klaagdag

Volgens mij bestaat er geen dag van een werkwoord.
Dierendag, secretaressendag, vrouwendag, moederdag, negerdag en blondemannendag zijn allemaal geen dag met een werkwoord.
Zelfs werkdag heet dag van de arbeid.
Da’s jammer, want graag had ik voorgesteld: klaagdag, zijnde de enige dag in het jaar dat we naar hartelust klagen, net zo veel als we willen.
Analoog aan moeder- en vrouwendag maken we ons daar dan met een laf klaagje en een bosje bloemen vanaf en dan hebben we het weer voor een heel jaar gehad met dat geklaag.
Nog best moeilijk trouwens, niet klagen