En dan bloeit óók de cactus

Er is helemaal niks meer in de ijskast, dus besloot ik om 10 uur dat het vandaag de wekelijkse supermarkt-dag zou zijn. Op de fiets ernaartoe belde ik de carabinieri, om dit te melden, dan weten ze waar ik uithang. Dat moet.
"Hallo, met Anna,. ik ben op weg naar de supermarkt."
"Dan wens ik u succes, want het zomerrooster is ingegaan, dus de supermarkt is niet meer open op zondag. Maar checkt u het en belt u weer even als hij toch open is? Dan noteer ik pas, dat het supermarktdag is, als hij ook werkelijk open is."

De meeste carabinieri zijn wel aardig, hoor, en deze had natuurlijk helemaal gelijk en ik nog steeds een lege ijskast.
En een probleem, want dit dorp is zó klein, dat er geen rondbreng-brommertjes rondrijden en de take-away begint pas om lunchtijd, die hier na enen is, maar dan ben ik natuurlijk alweer een uur thuis, dus restaurant-eten lukt niet.

Maar: op de heuvel zit een bakkertje dat ook op zondag open is, schuin tegenover een beschaduwd terras met lekkere cappuccino, dus daar had ik wel een snikhete klim naar boven voor over. En wat ik een mazzel had: er was nog brood en ze verkochten ook een fles tomatenpuree (puur, zonder toevoegingen) en een pak volkoren-pasta.

En als klap op de vuurpijl, bloeit ook nog de cactus.

vuurwerk

Gisteravond, 23:20 uur. Gezien, uiteraard, vanuit de tuin.
Men heeft hier een flinke vuurwerktik: geen gelegenheid wordt onbenut gelaten voor een goeie show. Het is ook wel spectaculair, want zo'n 'Fuoco d'artificio' verlicht het hele dal, inclusief het meer, dat bovendien als mega-klankschaal wordt gebruikt.

mijn advocaat noem ik Dd.

Bij een zitting zoals die van gisteren, moeten alle advocaten zich om 9 uur melden, al dan niet met hun cliënt, waarna alle zaken in alfabetische volgorde worden afgehandeld.

Of in omgekeerde volgorde, zoals gisteren en wij waren pas om 'n uur of 12 aan de beurt, dus ik had ruim de tijd om de opties met Dd te bespreken. En wij niet alleen natuurlijk: het was een drukte en een gekwetter van belang in de grote hete hallen van het pompeuze gerechtsgebouw.

Wat me opviel, was dat ik overal advocaten bezig zag, de gang van het recht aan hun cliënten te verklaren, waar je toch zou verwachten, dat een advocaat juist de gangen van de cliënt zal uitleggen aan het gerecht.

Bij Dd en mij was het niet anders. Want zonder uitleg snap ik niet, dat als een rechter zegt, dat hij een rapport van de carabinieri heeft gevraagd, hoe het dan kan, dat dat verzoek niet bij de carabinieri aangekomen lijkt, of in ieder geval, dat er geen rapport is en hoe het kan dat niemand zich daar druk om lijkt te maken.

Nu dus tot twee keer toe.

Dd vertelde dat behalve de districtsrechter ook de president van deze rechtbank is vervangen en dat een president veel invloed heeft op de dagelijkse gang van zaken bij de rechtbank. Bij sommigen loopt alles op rolletjes, bij anderen is het een ware ambtelijke orgie. De nieuwe president zit er nog te kort (3 weken) om te kunnen zeggen, hoe het zich gaat ontwikkelen.

Op mijn vraag of ze er wel melding van ging maken tijdens de zitting, antwoordde ze:

"Als advocaat is men niet in de positie om te twijfelen aan de correctheid van het handelen van de president van de rechtbank. Ik denk ook niet dat het uw zaak echt goed zou doen, als ik nu met kritische vragen de voltallige raad tegen ons in het harnas zou jagen, net nu de spiksplinternieuwe districtsrechter zich persoonlijk wil gaan inzetten."

Even was het stil.

"Niet u, noch één van mijn andere cliënten overigens."

Ik begon het te snappen.

Vrouwe Justitia

De onmenselijke persoon die de functie van districtsrechter bekleedde en die het bestierde, om zelfs mijn zusje toestemming te weigeren om bij me op bezoek te komen, nadat onze moeder was verongelukt, is eindelijk naar huis gestuurd en we hebben een nieuwe.

Ik denk, dat ik rustig namens alle gedetineerden in het noordelijke district mag spreken als ik verklaar, dat dit het beste is dat ons kon gebeuren, sinds de val van het fascisme, dat het torenhoge bronzen beeld heeft voortgebracht van de foto.

Ik werd overigens nog zowat gearresteerd vanmorgen, toen ik deze foto stond te maken op de binnenplaats van het gerechtsgebouw in Milaan, want fotocamera's zijn verboden, behalve voor pers met speciale vergunning.

Maar dit terzijde.

De nieuwe districtsrechter dus, heeft ook zitting in de 4-persoons-formatie die heden recht zou spreken en theoretisch kunnen de zaken zich ten goede keren.

Zij lijkt er om te beginnen de hand in te hebben gehad, dat mijn dossier is gevonden en ik dus weer besta en ofschoon het gewraakte rapport er nog niet bij zat en er dus vandaag geen recht gesproken kon worden, was het wel op haar voorspraak dat alle agenda's werden getrokken en voor de nieuwe zitting 17 juli werd geprikt.

Die datum is heel bijzonder, want dan is het eigenlijk al vakantie, kajje nagaan.

Tot dan ga ik door met waar ik mee bezig was.

Ik publiceer dit nu eerst, dan weten jullie wat. Details volgen morgenochtend, want ik ben moe van zo'n stukkie reizen, jòh. En dank jullie onwijs voor alle medeleven. liefffff

Het Rapport

Hier is de waterval nog een keer, want ook met minder water, zoals nu, is hij prachtig en over een maandje staat hij waarschijnlijk droog, dus we nemen het er nog ff van.


Wel wel, om 10 uur in boodschappentijd naar de carabinieri dus, om de geschreven en gestempelde toestemming in ontvangst te nemen, waarmee ik morgen naar het gerechtsgebouw kan reizen. Een soort visum voor lokaal gebruik , dat ik bij binnenkomst in en bij vertrek uit het gerechtsgebouw moet laten stempelen zodat, mocht ik zomaar onderweg kwijt raken, men min of meer mijn gangen kan nagaan.
Ook dien ik vòòr vertrek de carabinieri telefonisch te verwittigen en omdat de lokale afdeling pas om 8 uur open gaat en ik om kwart over 7 al op pad ga, is mij gezegd dat ik 112 moet bellen om mijn vertrek te melden.
Echt waar.
In Holland word je zowat gearresteerd als je 112 voor minder dan levensgevaar gebruikt, maar dat zijn cultuur-verschillen die ik vanzelfsprekend heb laten rusten.


Het is overigens al heel wat, dat ik alleen mag reizen, want voor hetzelfde geld word je met de boevenwagen van huis gehaald, met handboeien en al afgevoerd etc.
Op dat evenement had ik recht toen ik ruim een jaar geleden, op 18 Juni 2007, voor de eerste keer voor kwam en vanuit de penitentiaire inrichting aldus werd vervoerd. Da's voor een keertje wel leuk, maar één keer is genoeg.


Maar goed, we hebben waarschijnlijk toch nog wel een paar kleine op-en aanmerkingen, want ik vroeg bij de carabinieri ook maar even naar Het Rapport, dat er de vorige keer niet bij zat en of daar iets van bekend was.
De dienstdoende officier zei van 'Nee', dat hem geen verzoek dienaangaande had bereikt en wat niet verzocht is wordt niet geschreven en dat hij het toch echt wel had geweten, als het anders was geweest.
Ter illustratie hield hij de map omhoog, waaruit hij zojuist de drie gestempelde kopieën van het reisvisum had gevist, waarop ik nog driftig zat te tekenen voor ontvangst.
Ik begreep, dat als er ooit een verzoek was geweest, het in die map had gezeten.


Overigens is eigenlijk de 'Rapport-affaire' van academisch belang geworden, sinds het hele dossier als vermist te boek staat, maar . . ik heb net lang genoeg rechten gestudeerd om te weten dat bij vrouwe Justitia alles mogelijk is, onafhankelijk van cultuurverschillen.


Op de momenten dat ik me goed voel, vind ik dit spannend.
Wordt vervolgd.

stelling van de week #1

Ik ga dit blog gebruiken om mezelf op te vrolijken als ik het moeilijk heb. Dat betekent waarschijnlijk, dat ik alleen maar blije dingen ga schrijven, want als ik ga zoeken naar wat voor leuks er nog in de situatie te vinden is, knap ik van schrijven meestal flink op, terwijl ik me diep de put in kan schrijven, als ik mij in mooie zinnen uit wil leggen, hoe kut het allemaal is.

En ook bij het teruglezen, knap ik van iets blijs altijd méér op, dan van een triest verhaal,.

Blij hoeft denk ik niet oppervlakkig te zijn, maar ik weet niet waar die grens loopt.

Die gaan we vanzelf tegenkomen.

En dan is hier de stelling van de week:

Er zijn duizenden onderzoeken gedaan, naar hoe vaak ex-gedetineerden recidiveren (opnieuw de fout ingaan).

Zou iemand al eens het tegenovergestelde hebben onderzocht: hoeveel ex-gedetineerden weer een menselijk, evenwichtig, emotioneel bestaan hebben opgebouwd?

Ik voel me namelijk emotioneel steeds verder ontmenselijken . . .

De stelling is: als je maar lang genoeg wordt afgezonderd van je vertrouwde omgeving, heb je niet de gevoelens meer die je tot sociaal wezen maakten.

Jammer. niks aan te doen. 

Oooh shit, ik moet om 10 uur naar de carabinieri toe en het is al kwart voor 10

waddafuk zijn die mieren aan het doen ?

Hier (klik) is een filmpje met mieren die iets aan het doen zijn met andere mieren. Mij is nog niet duidelijk wàt, maar wat ze doen werkt wèl. Ik heb het een paar weken geleden gefilmd, toen Gijs op een stel mieren was gesprongen om te kijken wat er gebeurde.

In het kader van de diergedragskunde : whaddafuk zijn die mieren aan het doen ? Ik wil het graag weten, daarom heb ik het op joetjoep gezet. Ff volledig scherm aanklikken, denk ik.

Veel plezier.

Kafka of catch 22 ?

Nou, jongens en meisjes, dit gaat nog niet vanzelf allemaal.
Vanmiddag werd ik telefonisch gesommeerd om morgenochtend bij de carabinieri de toestemming op te halen om naar het gerechtsgebouw in Milaan te kunnen reizen.
Dat gedeelte lijkt rond, hoera.
Echter: de advocaat vertelde vanmiddag, dat m'n dossier zoek is en dat dus niemand kan kijken of alles er wel in zit.

Ik weet uit ervaring, dat Italianen erop kicken om alles wat verloren lijkt, op het laatste moment nog ten goede te keren, maar voor mijn nuchtere Hollandse gevoel wordt dit nu wel erg penibel en ik voorzie, dat ik vanwege een administratieve miskleun, de hele zomer binnen ga moeten zitten.
Dat is weliswaar nog lang niet zo erg als onschuldig vastzitten, wat overigens veel vaker gebeurt dan de brave burger zich voor wenst te stellen, maar ik vind het toch geen prettige gedachte.

Iets wat ik jaren lang heb kunnen vermijden, overkomt me nu: ik zie het somber in.
Wordt vervolgd.

traveling wilbury

Dit is de personenweegschaal bij het haventje.

Een stukje verderop ga ik straks aan boord van de ferry, om de 'bootreis' van 15 minuten naar het volgende dorp te maken, waar mijn reservebrilletje klaar ligt.

Met speciale gestempelde en gedateerde, persoonlijk door de carabinieri overhandigde toestemming van de rechter, in vieren gevouwen in mijn achterzak.

En, wat belangrijker is: om half vier heb ik daar op een terrasje een afspraak met m'n advocaat, om te horen of iedereen deze keer alle papiermikmak in orde heeft, of gaat hebben.

Als twee dieven in de nacht zaten we te gniffelen toen we het afspraken, de advocaat en ik, want da's hartstikke verboden: op een terrasje afspreken met slechts de toestemming voor het ophalen van brilletje in de achterzak.

Spannend . . .

dit zijn geen tralies

Dit zijn geen tralies, maar de spijlen van een reling, want nergens ter wereld vind je denk ik een gevangenis met een uitzicht als dit. En ik mag er iedere dag 2 uur van genieten. En foto's maken, natuurlijk, zodat jullie ook even binnen kunnen zitten.

communicatie is alles

Dit is Japie, maar daar gaat het nu niet over. Het gaat ook niet over voetbal, want de russen waren gewoon heel goed.

Nee, dit gaat over communicatie.

Weet je nog, dat ik 20 mei als decoratie mee moest naar het tribunaal (Italiaans voor rechtbank), waar de advocaat wat meer vrijheid los ging kletsen? De hele show werd toen verzet naar 26 juni, omdat er een rapport van de carabinieri ontbrak. (klik hier voor meer info).

Nou, die carabinieri kwamen vanmorgen een (andere) toestemming brengen, waarmee ik mijn nieuwe bril in de stad mag ophalen aanstaande dinsdag en omdat het volgende week al de 26e is, dacht ik: nu ik ze toch spreek, help ik ze even herinneren dat ik donderdag al vroeg op pad ben, zodat ze hier niet voor een dichte deur staan te controleren, want even helpen herinneren kon vast geen kwaad.

Dat klopte. Ze weten niets van die zitting, niet dat ik er naartoe moet, niet dat er een rapport geschreven had moeten worden en ik mag zéker de deur niet zomaar uit op donderdagmorgen, niet zonder geschreven en gestempelde toestemming van de districtsrechter. No, no signora.

Na dit gesprek heb ik snel de advocaat gebeld en ze zal maandag achter alles aangaan, maar ja, ik heb er een beetje een hard hoofd in, eerlijk gezegd. In februari hebben we die zitting al aangevraagd en nu zijn er uiteindelijk maar twee dagen om dat rapport rond te krijgen.

En bij de districtsrechter toestemming aanvragen of ik naar de provincierechter voor een zitting mag reizen klinkt ook tamelijk apart.

wordt vervolgd . . .

dierpsychologie

Wellicht is er onder u, blogspotters, een dierpsycholoog die me kan vertellen wat er met mijn kat aan de hand is.
Afgelopen woensdag bracht Gijs, zo heet de kat, een dood vogeltje naar huis, pootjes omhoog.
Ik haat dooie vogeltjes en wilde aanvankelijk de carabinieri roepen, maar dat zou te veel heibel geven, dus er zat weinig anders op, dan het sijsie zelf op te ruimen.
Eerst maar 's dikke groene rubberen handschoenen aangetrokken en Gijs het huis uitgejaagd, voordat hij zou besluiten het lijkje aan te vreten.
Voor de zekerheid heb ik ook nog een zonnebril opgezet en een groot stuk keukenrol over het kadavertje gelegd, zodat ik zelf niet hoefde te zien, hoe ik met de stoffer het lijkje op het blik schoof en hoe het in de grote vuilniszak verdween.

Diezelfde middag is Gijs van huis weggelopen.

Hij woont nu onder de ouwe blauwe Fiat van de buurman, die al een maand onaangeroerd in de tuin staat geparkeerd. De Fiat, niet de buurman.

Heel soms komt Gijs nog thuis om te eten, maar de meeste tijd zit hij onder de ouwe blauwe Fiat in de tuin.
Is hij beledigd, omdat ik zijn cadeautje zo grof heb afgevoerd, zonder er zelfs maar een hapje van te proeven ?
Identificeert hij zich met de vogel en denkt hij dat ik hèm eruit heb gelazerd ?
Wie helpt ons ?

Oeps

Die oranje letters waren natuurlijk een grapje. Omdat het een beetje een zooitje wordt met al die kleuren, beloof ik plechtig, dat ik na dit stukje alleen nog maar witte letters zal gebruiken.

Tenzij.

roze rozen voor San Marco

In Nederland lijkt iedereen zich af te vragen, hoe het Nederlandse team nou toch zo goed kan zijn in enen, maar hier in Italie weet men het wel: dat is dankzij San Marco.

San Marco van B. was natuurlijk een briljant voetballer, wat hem tot ervaringsdeskundige maakt. Hij wéét wat je als briljantje nodig hebt om nóg beter te kunnen zijn. Hij wéét dat briljantjes kunnen vliegen op goed gevoel en hij heeft duidelijk het goede gevoel met het team kunnen bouwen.

Of hij heeft dezelfde cursus als Guus Hiddink gedaan.

hoe dan ook:

MarcovanB. 4 president

Je moet hier toch altijd zò oppassen

bij het oversteken
met al dat verkeer

Genoeg gedold. Serieus nu.
Gerenommeerde bloggers schrijven vaak, dat een eigen site het hoogste goed is, maar persoonlijk ben ik behoorlijk onder de indruk van het gemak van dit blogspot dot com
Men typt een endje. klik. klaar.
Bovendien kan men bloggen vanaf iedere computer, want het programma staat op internet zelf.

Als iemand wil bloggen, maar nog niet weet hoe en wat hulp wil, laat het me dan weten, want dit is kinderspel. Ik help graag even.

Joepie, met een half oog op Portugal-Duitsland (1-3), ga ik nog een paar dingetjes uitproberen.
Tot zo, want vanavond zijn jullie nog niet van me af.

We zijn verhuisd

Al een tijdje worstelde ik met het probleem, dat het blog van http://www.annabtec.eu/ steeds moeilijker werd up te loaden. Het programma dat ik daarvoor gebruik, iweb, is niet bedoeld voor een blog met veel foto's en de hele mikmak liep alsmaar vaker vast.

Nou zijn die vastlopers voor de ware yogi natuurlijk schitterende momenten om haar geduld op te oefenen en zich te trainen in het go with da flow . . . maar dat lukt me niet en ik klap regelmatig uit elkaar van frustratie.

Kortom: er moest iets gebeuren en we gaan kijken of we het blog hier kunnen huisvesten, zodat ik me weer kan focussen op foto's maken en stukjes schrijven, want dat vind ik veel leuker dan klooien met vastlopende uploaders.

En het is zomer geworden: er zijn 4 dagen mooi weer voorspeld. Joepie.

Dus roepen Gijs en ik jullie toe: WEES WELKOM

blauw als gras

Soms, bij een bepaalde lichtval, hebben de bergen geen schijn van kans om beschaafd groen te staan wezen.
Bij die lichtval gaan het meer en de lucht een partijtje blauw kaatsen en dan zijn zelfs de rode daken in de dorpjes te blauw om zonder photoshoppen fatsoenlijk rood te tonen.
Deze foto is dus nà photoshoppen, want het echt is echt veel blauwer. Vandaag.

Derde poging tot blog

Hier issie dan: de derde poging tot blog.

Vanwege mijn drang om de schoonheid van de omgeving met jullie te delen door middel van foto's, worden de blogs steeds moeilijker up te loaden. Het programma dat ik voor de site gebruik, is daar eigenlijk niet op gebouwd.

Nu ga ik blogspot proberen

Het lijkt eenvoudig, dus beginnen we meteen: hier zijn de bloemetjes en de bijtjes.

Mmmm, het lijkt te werken. We gaan try-outen.