vijf blows, 3 pillen en een paddootje graag . . .

Een enorm oud-en-nieuw-feestgevoel ontwikkelt zich in mij en daarvan krijg ik enorme trek in drugs.
Veel drugs.
Van alles en nog wat, lekker.

Nou kun je hier koffie, tabak en alcohol kopen, zonder het risico om gearresteerd te worden.
Koffie en tabak zijn niet interessant en alcohol is nou precies die ene, die zo slecht voor me is, dat ik die niet wìl kopen.

Vanmorgen in de trattoria heb ik de champagne op het schap laten staan en vriendelijk bedankt voor een glaasje spumante, maar naarmate de middag vordert, krijg ik meer zin om nog even terug te gaan en alsnog . .
Het is dus maar goed, dat ik de deur niet uit mag en dat er politie aan de poort staat.

Wauw, ik kan ècht alles recht lullen wat krom is . . . .

het firmament is weer bezig

Mijn vuurtoren voelt
zich opgelaten onder
zo'n uitsloverij.

ruimtelijk perspectief

Hoe kan ik iedereen laten weten,
wat een gewèldige site APOD (klik) is ?

Iedere dag een foto van een stukje heelal,
met Nederlandse uitleg.

Gaat allemaal alsjeblieft even kijken (klik) en vooral:
Zegt Het Voort.

mislukte haiku

gevangenschap
in huisarrest kan
wonderschoon zijn

meer ellende

Oplettende
lezers
mailden mij:
"Anna, het
is geen duif. "









Dank je,
lieve lezers.

ellende

Wàt een bittere ellende . . .

Eerst word je aan een kruis gespijkerd, daarna in de plomp gegooid en dan gered door een stenen beeld. 't ìs wat, hè?
En nèt als je even lekker ligt bij te komen, komt er zo'n rot duif om je onder te schijten.

Met zoveel pech wìl je niet eens meer leven . . . .

oudejaarsloterij

Weet je nog niet, of je nou wèl of geen lot zult kopen?

Bespaar 28 zuurverdiende eurootjes
(of een veelvoud daarvan)
en kijk eerst deze clip.

leuk één klein flesje

Het lijkt maar een kleinigheidje,
maar ik ben langs de rand van de afgrond gescheerd,
met die grapjasserij van leuk, één klein flesje drank.

Wie wel eens ergens van is afgekickt, zal begrijpen wat ik bedoel.

Vandaag zijn alle winkels dicht en morgen hoop ik weer voldoende bij zinnen te zijn, om in de trattoria die flesjes gewoon lekker in het schap te laten staan.
Mafketel dat ik ben.

haiga? senryu? haibun? haiku?

Een luxe-probleem:
Hoe groter mijn wereld wordt,
hoe meer ik wil zien . . .

een verslaafd setje genen

Mijn naam is Anna B. en ik ben alcoholist, hoewel sinds 2 december 1991 droog.

Tot 2 dagen geleden.
Ik kocht voor de aardigheid zo'n leuk flesje op de foto (100 cc inhoud van 40∘) en omdat het lekker was, gisteren ook een flesje en vandaag nog eentje.
Zò gaat dat dus.

16 jaar droog, inclusief 5 maanden achter tralies, waar bier en wijn bij het eten te koop waren, raak ik geen druppel aan en het is een beetje kerstmis en ik zit gewoon te zuipen.
Maar gelukkig heb ik mij door, dus het is weer afgelopen met de pret.
En zo blijkt maar weer: een alcoholist kun je nooit vertrouwen.

Vooral zèlf niet.

krenterig

Prettig,
gelukkig,
voorspoedig,
zalig,
gezegend . . .

En dan . . .

1 feest ?
2009 ?





"Geouwehoer. !" roep ik je toe.
Gijs & ik wensen iedereen een prettig rest van je leven.
En geen dag minder.

3 dagen off line

Drie (3) dagen
ben ik bezig geweest om de chaos op te ruimen,

die was ontstaan, nadat ik internet explorer 8 beta-versie op de pc had gezet.
Sneller, makkelijker en veiliger, stond erbij.

Leuk, dacht ik nog, dat wil ik wel.

Maar goed: ik ben beter uit de chaos gekomen, dan ik erin ging, want ik heb uiteindelijk firefox op de pc en de mac gezet en dat is gewèldig. Een absolute aanrader.
Eigenlijk wilde ik Firefox al heel lang, maar ja,een mens heeft wel een ernstige reden nodig voor zo'n browser-switch.

En die reden had ik nu, want ik lag plat.
Geen msn, nauwelijks internet, wat een eenzaam bestaan voor een gedetineerde in huisarrest.
Maar ik kom op dubbele sterkte terug, dit keer met Firefox.

Nou ga ik even uitrusten . . poeh poeh.

italiaanse versie van de twin-towers

Met handige invlieg-gaten.

revalidatie

Qua revalidatie

durf ik mij wel ervaringsdeskundige te noemen.

En omdat de revalidatie van een keurig fractuurtje aan de ulna (= ellepijp = buitenste onderarmbot) niet zoveel voorstelt, kan ik deze ronde lekker observeren en echt van het herstel genieten.
En die observatie heeft mij tot dusverre geleerd, dat Yoga een geweldige manier is om het vertrouwen te herstellen tussen een beschadigd deel en de rest van het lichaam.

Neem nou mijn rechter arm.
Die is 3½  week door de rest van mijn lichaam ontzien.
Mijn linker arm, mijn mond, mijn neus en zelfs mijn voeten werden ingezet om de taken over te nemen van de gewonde arm, of om de troep op te ruimen (zowel materieel als emotioneel) als mijn gipsen arm eigenwijs dacht ‘dattie het wel kon’.

Nu het gips er af is, doe ik de fysio-oefeningen voor het functie-herstel en ook zo veel mogelijk yoga.
En die yoga doet iets bijzonders: 

yoga leert aan mijn rechter arm, hoe hij weer mee kan doen in het geheel en weer een gewaardeerd lid kan worden van de kleine samenleving, die mijn lichaam is.

En yoga leert aan de rest van mijn lichaam, dat het weer kan vertrouwen op de rechter arm, die steeds beter gaat funktioneren en dat vertrouwen steeds meer waard lijkt te worden.

De verschillende delen van mij worden weer een team en dat is een verrekte belangrijk onderdeel van de revalidatie en een interessant proces om mee te maken.

Lichtshow van een goddeloze

Wàt een visuele herrie.

Mijn buurman van 86 heeft vandaag, balancerend op de vensterbank en met hulp van zijn illegale werkster uit Mozambique, zijn twee ramen met kerstverlichting getooid. 

Het leek mij, dat ik als goede buur niet achter kon blijven en dus ben ik om 10 uur kerstverlichting gaan scoren en heb zojuist mijn twee ramen solidair met flikkerlichtjes gepimpt.

Nu zijt wellekomeu

de veerboot van 08:35

De kachel stond binnen zo hoog te loeien, 

dat ik maar op het achterdek ben gaan zitten. 

Hier zie ik de zon boven de berg opkomen en dat is voor mij ook hartstikke nieuw, want ik ben pas sinds een paar weken om deze tijd buiten en ik ga er iedere dag nog behoorlijk van uit mijn schil.

Nu ik een boot later heb, schijnt de zon al zowat op het hoogste dorpje van de gemeente. 

Mijn lievelingsdorpje aan de overkant van het meer krijgt van November tot Februari alleen zon tussen 12 en 2. 

de veerboot van 08:20

om  08:22

Die is dus net weg, 

maar over een kwartiertje gaat er weer één. 

Nou ga ik te laat zijn op m'n werk en dat komt wel mooi uit, want  dan heeft mijn 'door god gezonden engel' het te druk om mij te bekeren. En da's wel zo lekker rustig. 

De collega op mijn werk denkt namelijk, dat zijn god mij speciaal bij hem heeft geplaatst, zodat hij mij kan bekeren, als speciale dienst aan die god en aan mij.

Tja . . .  't is wel lief bedoeld, maar zo gestoord, hè . .

Verder lijkt hij eigenlijk wel normaal en aardig ook, hoor.

Maar knettergek, waarschijnlijk..

de veerboot van 08:20

Op dinsdag, woensdag en op donderdag

ga ik met deze veerboot naar mijn 'werk'.

Meestal kom ik net op tijd  aangelopen.

Ik koop snel een kaartje en ga dan even kijken of de boot er al bijna is.

En dan zie ik dus dit, maar iedere dag anders.

En iedere dag opnieuw ben ik compleet verrast door zoveel schoonheid.

Met tranen in mijn ogen maak ik de perfecte foto (gewoon knip is voldoende, kan niet mis) en tegen de tijd dat er is aangemeerd en we aan boord gaan, zijn mijn tranen gelukkig verwaaid.

Mooi hè ?

ervaringsdeskundige

Weet je wat het geklooi is met revalidatie ?

De onzekerheid.

de Onzekerheid ?

de Onzekerheid !

Kijk: ik wil zo hard mogelijk oefenen, om mijn elleboog weer snel goed te kunnen gebruiken.

Trainen tot aan de grens, maar wel vòòr die grens stoppen, want als ik er voorbij ga, ben ik de boel aan het beschadigen. 

Als het pijn doet  ben ik te ver gegaan.

Maar tot het punt van pijn, kan ik niet weten of ik wel maximaal train.

Het is dus altijd 1 van de 2 kwaden: òf ik ga te ver, òf ik voel me onzeker omdat ik niet weet of ik wel maximaal ga . . .

Lekker trouwens, dat ik weer kan schrijven, jòh.

Oh . . dennenboom

Gijs en ik oefenen vast wat kerstliedjes bij onze boom.

Ik dacht: Ik neem maar niet zo'n grote, dit jaar.

Ik voel me een beetje misleid

Als je er voor in de bui bent,

kan een  mooi stadje flink eenzaam aanvoelen.

Sinds gisteravond weet ik het zeker: ik blijk mijn tijd en diensten te doneren aan een religieuze organisatie, die zich voedselbank noemt.

Dat weet ik zo zeker, omdat het hele feest gisteravond in het teken stond van Loof De Heer met gezang en getuigenissen en hallelujah en zo.

Nou heb ik persoonlijk een relikwab van niks, dus of men jezusgristus, mohammed, moon, osiris of de heilige kiezelsteen wil eren, is mij om het even, zeker als  het me voordeel oplevert, zoals nu.

Maar toch voel ik me een beetje misleid.

En het is ook wel lachen, hoor, zo'n zaal vol devote godlovers en als je de goeie (gospel)-muziek opzet, swingen ze de pan uit. 

Maar wat mij betreft, is er nu wel weer genoeg gegospelswingt voor de komende 6 1/2 jaar.

partytime

Zoals je ziet, 

gaat het leven van de kaartjesverkoper bij de veerboot

niet altijd over rozen.

Mijn leven gaat wèl over rozen, want aanstaande zaterdag is er een feest voor alle medewerkers van de landelijke voedselinzamelactie uit de regio en ik ben ook uitgenodigd.

Onder het motto: niet geschoten is altijd mis, heeft de advocaat rechterlijke toestemming aangevraagd en die heb ik nog gekregen ook: ik mag buiten blijven tot middernacht !

We zullen helemaal uit ons dak gaan, want er wordt gezongen door Napolitaanse tenoren.

Joepie.

gratis af te halen

3 zgan shirts met handige rechter mouw 

Slechts 3 weken gedragen.

Okay, t gips is draf, maar ik mag en kan nog minder dan mèt gips

en zo heeft een mens altijd wel wat te zeuren.

Mààr:

Ik kan nu wèl m'n neus snuiten met de zakdoek in m'n rechter hand en dat scheelt alles.

Ook kan ik weer bij mijn toetsenbord, maar die draaiing met mijn onderarm is tot volgende week verboden, dus typen doe ik nog maar even niet.

stevige actie tegen de crisis

In het land van Berlusconi

 heeft men als antwoord op de financiële crisis

op aanstaande vrijdag, vanaf 10:00 uur

een algehele staking aangekondigd:

Tégen de crisis . . .

. . . .

. . . en voor:

 méér werk, méér loon, méér pensioen en méér rechten.

En over drie (3) dagen mag m'n gisp d'raf,  joepie.

Dan kan ik weer bloggen, want dat mis ik zooooo.

zo saaai 4

De keuze van de week is:

Leuk

Voor zover ons setje genen het toelaat,

kunnen we kiezen met welke fantasie

we ons leven willen verkopen aan onszelf:

of we het fantaseren tot knokken en lijden,

of liever leuk.

't is vaak hoe je de dingen wilt zien,

leuk is een keuze,

zo saaai 3

het nieuws van de week is:

Goed nieuws verkoopt niet

want goed nieuws is het saaiste deel

van het echte leven,

niet waard om te worden geleefd,

dus zéker niet om te worden  verkocht.

N0g liever geen nieuws dan goed nieuws

om te verkopen.

zo saaai 2

De fantasie van de week is:

Een leven van knokken en lijden

is het waard geleefd te worden.

Teneinde dit knokken en lijden te bereiken,

verzinnen we van alles om over te mekkeren,

zodat het lijkt of er in ons leven veel mis gaat,

alles fout loopt, of dat het nooit heeft gedeugd,

waardoor het voldoet aan de eis

van de fantasie van de week.

zo saaai 1

De stelling van de week is:

De belangrijkste kwaliteit van een romancier 

is niet de secure woordkeuze,

of een compacte of een elegante stijl.

Oh nee.

De belangrijkste kwaliteit 

is een ongebreidelde fantasie,

want wat van ruime fantasie aan elkaar hangt

is interessant genoeg om te worden verteld.

memme klit spele

schrijven, foto's bewerken, zelfs muziek maken,

het gaat allemaal via toetsenbord & muis.

Dus kramp Au.

Creatief gesproken kom ik een beetje in een vacuüm, 

wat moet ik nou?

Maar doen wat de titel suggereert ?

sneeuw

Het is niet dat ik niks te vertellen heb  . . .

maar met mijn arm in deze gekke hoek gegipst

lukt het niet goed met toetsenborden.

Niet qua schrijven, noch qua foto's, want ik krijg steeds kramp.

Hou nog even vol, allemaal. 10 december mag het gips eraf.

lamakomme die krisis

klik  (hier)

Wegens vlerkkramp, zat ik bozig te surfen,

 toen ik bij deze schoonheid van een film belandde.

Kijk deze clip ( 20 min. engels )

 

Op de schop met 't hele spul, lamakomme, die krisis, 

we zijn er wel klaar voor . . .

geen tekst 2

Dit is de overkant van het meer, bij nacht.

Doordat ik hiernaar keek in plaats van op de weg,

stuurde ik mijn fiets tegen de stoeprand

en heb ik nu een elleboog in het gips, van duim tot schouder.

in een bochie.

En die mikmak in het gips gaat verkrampen 

als ik m'n vingers gecoördineerde bewegingen laat uitvoeren, 

zoals nu.

vandaag geen text

Net kreeg ik van het typen kramp in mn rechter arm en dat doet pijn jòh, als je arm in een hoek vast in gips gesjord zit.

Dus de arm krijgt even rust. 

En eigenlijk is de foto ook beter af zonder geouwehoer d'r omheen . . .

Eigenlijk.

luxe lunchproblemen

Als gedetineerde met een gehoekte gipsen arm is mijn leven wèl veranderd, wat natuurlijk hartstikke leuk is als je van verandering houdt, zoals ik. 

De sleur van alle dag is doorbroken en ik moet oplossingen bedenken voor problemen die er vòòr het fractuurtje nog niet waren, zoals: 

Hoe krijg ik genoeg lagen kleding over elkaar, 

zodat ik het niet meer koud heb?

Want het is vandaag voor het eerst echt hartstikke koud, dus dat  ponchootje  werkt niet, maar ik vertik het om ook van mijn winterjas de rechter mouw af te knippen.

Een ander probleem was: 

Hoe verorber ik in dit restaurant 

deze heerlijke spaghetti met hete saus en krab . .

. . . met behulp van slechts de linker hand en,

indien mogelijk, 

zonder er een al te grote kliedertroep van te maken ? 

Wat een luxe problemen, hè? 

kramp

Het muziekje dat ik vandaag ging maken

is volslagen mislukt en ik heb het weggegooid.

Morgen ga ik een stukje van m'n gips af laten zagen, voor meer comfort. Niet dat het echt nodig is, maar het is een leuk en legaal uitje, want naar het ziekenhuis màg.

En nu het slimme aan deze zet: als ik mijn reisje naar de gipskamer aan mijn boodschappentijd plak, kan ik stiekem ergens gaan lunchen, hoeraaa.

steile leercurve

Hierop schijnt la frattura te zien te zijn.

Met mijn linkerhand probeer ik een lepel macaroni in tomatensaus te scheppen en dat lukt aardig, maar onderweg naar mijn mond glijdt alles ervan af, op de grond. 

Ik probeer het opnieuw en deze keer glijdt alles op mij.

Met rechts maar proberen dan, want met mijn vingers is niks mis.

Lepel vasthouden lukt, macaroni scheppen lukt, nou recht houden onderweg naar mijn mond, dat lukt ook, maar in plaats van naar mijn mond, schuift de lepel met macaroni zò voor mij langs naar vèr voorbij mijn linker schouder . . .

Maffe gips met een bochie: het is onmogelijk om een lepel eten bij mijn mond te krijgen, met die gekke bocht in mijn arm.

Maar ik kan al wèl  mijn haar föhnen, met de föhn in mijn rechter hand.

Yeah.

er is hoop

3 minuten van je tijd voor je toekomst . . .?

een gipsen bochie

Voor wie wel eens een elleboog in het gips heeft gehad, 

is dit natuurlijk geen nieuws . . .

... maar voor mij is het flink aanpassen.

Zo heb ik geen trui of overhemd, waar die gekke dikke gipsen bocht in past . . . dus ik heb maar wat rechter mouwen afgeknipt en voor eroverheen vanmorgen een poncho op de markt gescoord  ...

Mijn hand komt niet bij mijn hoofd . . . wel eens geprobeerd je haar te föhnen met één hand ?

Make-up met links ? 

Kortom: ik krijg wel wààr voor m'n geld, zèg.

frattura composta del capitello . .

. . . klinkt als een lekkere zeevisschotel.

Maar het betekent:

 eenvoudig breukje aan de elleboog . . .

. . . en het zit verpakt in dit lichtgewichtgips.

Drie weken ben ik de pineut, dus ik heb even de tijd om te leren typen met links, maar nu ga ik eerst slapen, want ik voel me aangeslagen, zoals altijd als ik iets heb gebroken  en als ik dan wakker word, is alles wel weer in orde.

Zoals altijd.

Het zal nog klussen worden, overigens, om yoga-oefeningen te bedenken met één arm. 

by night

zie je wat ik bedoel ? 

't is Avond.

Voor het eerst in 18 maanden ben ik 's avonds op pad. en het is prachtig. 

Ik had speciale toestemming om de tentoonstelling mee te helpen inrichten, tot 7 uur vanavond.

Jammer dat ik op de terugweg zo om me heen aan het koekeloeren was, dat ik de stoeprand niet zag en op m'n snavel ben gevallen met fiets en al. Maar ik geloof dat alles nog heel is.

Wat een ervaring: onderweg bij nacht. Geweldig.

eten in het restaurant . . . .

. . . zit er nog niet echt voor me in, deze winter.

De advocaat belde vanmiddag om te zeggen, dat het nieuwe proces is toegezegd in maart 2009.

"Deze keer kan het niet mis gaan." zei ze ook nog . ...

Nu het goede nieuws:

Ze had ook bij de rechter toestemming voor me gevraagd om maandagmiddag te helpen bij de voorbereiding van de festiviteiten in het kader van De Grote Voedselinzamelingsactie.

Het màg, maandagmiddag van 3 tot 7.

Ik heb zèlfs toestemming om dinsdagavond bij de festiviteiten aanwezig te zijn, tot 11 uur 's avonds.

Nou maken die festiviteiten natuurlijk geen bal uit, maar het lijkt me zo kicken om weer 's bij donker over straat te gaan . . . brandende straatlantaarns en zo, heel romantisch.

Op vijf van de zeven continenten heb ik gereisd, maar dinsdagavond ga ik de wereld opnieuw ontdekken, tijdens een fietstochtje van 5 kilometer. Spannend, jòh.

het zit in mijn genen . . .

weldoener of knettergek ?

Het is op het centrum voor solidariteit een ware heksenketel, want er zijn in November allerlei (inzamel)activiteiten, vanwege de kerstsfeer en goedertierenheid in de menschen. En welbehahagen ook.

Toen ik gisteren vertrok, lag er nog allerlei onverzonden en ongeprint drukwerk te wachten en in een vlaag van naastenliefde zei ik tegen de chef: "Als je het niet redt, breng je maar werk bij me thuis."

Dat deed ze dus vanmiddag en nu zit ik 500 uitnodigingen in envelopjes te stoppen, die morgen op de post moeten en 250 koordjes door postertjes te halen, die maandag in de stadsbussen komen te hangen.

Zij zegt, dat ik door god ben gezonden, maar ik weet wel beter. 

Dit is het verenigingsleven-gevoel.

eindelijk erkenning

Vanmorgen werd in het gemeentehuis 

een persconferentie gegeven, 

waar de voedselbank de plannen presenteerde  voor de landelijke voedsel-ophaal-dag en nog wat andere evenementen in de maand november en zelfs de (gekozen) burgemeester kwam nog even iets gevoeligs zeggen over  'Wèl Doen'.

Mijn chef op de administratie  was verantwoordelijk voor het reilen en zeilen en na afloop stelde zij me voor aan de burgemeester als 'de nieuwe onmisbare kracht die zich op alle fronten verdienstelijk maakt'.

Ik zou keihard tegen jullie liegen, als dit blog er interessanter van zou worden . . . maar ik kan het echt niet gekker verzinnen, dan het leven zelf.

zelfde troep, andere houding

Wat is een blog toch een mooi ding . . .

Vanmorgen was ik niet al te enthousiast om naar de voedselbank te gaan, want ik had geen zin in de bekeerdrift, die ik vanaf 9 uur waarschijnlijk voor mijn kiezen ging krijgen.

Maar eenmaal onderuit gezakt op een plastic stoeltje op de veerboot herinnerde ik me, dat ik gisteravond een nieuw blog heb gemaakt: Anna in reli-land.

Allengs sloeg mijn stemming om.

Natuurlijk: hoe meer bekeerdrift ik over me uitgestort krijg, hoe spannender de blogpost wordt, die ik erover ga schrijven.

Kom maar óp met die reli-shit.

de hand van god

Mijn job bij de voedselbank is vette mazzel,

want het is voor een gedetineerde nog helemaal niet eenvoudig

om vrijwilligerswerk te vinden.

Ik ben er zo blij mee, omdat ik daar contact heb met échte mensen, met gesprekken in het Italiaans, die over méér gaan dan de aanschaf van een ei, een blikje kattevoer of 5 appels.

Dat de gesprekken doorgaans uitmonden in oeverloos gezwam over de god van mijn collega's, neem ik op de koop toe.

Vanavond is de eerste aflevering van de Amerikaanse cultserie Weeds op de Italiaanse staats zender Rai 2.

Alles wat ik ervan weet, is dat het over een wietdealer gaat en dat de serie mateloos populair is in Amerika, maar niet in Nederland.

Als het leuk is, zal ik het jullie laten weten.

Een tikje pervers is het wel: een recensie schrijven over Weeds vanachter Italiaanse (vergulde) tralies vanwege wiet.

Maar ja, dat hele opsluiten heeft wel iets pervers, eigenlijk, nu ik erover nadenk . . . .

downward facing cat (klik)

Aanvankelijk wilde Gijs afstandelijk toeschouwen,

maar sinds gisteren doet hij actief mee

als ik mijn yoga oefeningen doe.

Wat is hij goed hè ?

de krant

in het kader van de vrije nieuwsgaring

wordt de pers in Italië zwaar gesubsidieerd.

Zo koop ik op woensdag de 'Corriere della sera' van 64 pagina's dik, met daarin gevouwen de 'Corriere di como' van 16 pagina's en daar weer ingevouwen de roze 48 pagina's dikke  'La gazzetta dello sport' voor  in totaal € 1,=  .

één euro  !