Bij de dokter

Na een uurtje wachten
mag ik van de assistente de behandelkamer in.

“Ik heet Anna,” zeg ik, terwijl ik in mijn stem door probeer te laten klinken, dat ik klaar ben voor een mooie arts-patiënt-vertrouwensrelatie.
De arts is verwoed op een toetsenbord aan het timmeren en zonder mij aan te kijken of mijn uitgestoken hand te zien, briest hij:
“U heeft geen gezondheidsplaatje ! Wòònt u hier wel?”
“Jawel, jawel, maar ik ben gedetineerde in huisarrest. Verklaart dat het manco?”

De dokter gebaart mij naar een tafel, waarop ik blijkbaar moet gaan zitten, met mijn rug naar hem toe en dan volgt het stethoscoop/“Diep zuchten !”-ritueel.
Ik hijg half hoestend een leuk deuntje.

“Rookt u !” Het klinkt meer als een commando dan als vraag.
“Nee.”
“Nee?”
“Nee, dokter, echt niet.”
“Nee !?!”
“Al jàààren niet, werkelijk niet.”

Dan komt de dokter voor mij staan en buldert:
“U heeft bronchitis !!!”
Hij gaat weer een stukje op zijn toetsenbord zitten rammelen en legt vervolgens met een klap een recept voor mijn neus. Overdreven duidelijk articulerend spelt hij: "Dit haalt u op, u neemt 1 tablet ‘s morgens en 1 ‘s avonds, na het eten en u komt maandag om half 10 weer bij mij.
Kunt-u-dat-ont-hou-den ?"
“Jawel, dokter . .”
Ik vind dat ik beteuterd klink. Beteuterd . . .
Wat een grappig woord, hè ? Beteuterd.