In Memoriam

Mijn vader was wijnliefhebber
en dan met name van de wijn die hij zèlf maakte.

Alles wat suiker bevatte, werd gegist en zo maakte hij rijstwijn, appelwijn, aardappelwijn, je verzint het en mijn vader kon er wijn van maken.
Vaak was het niet te zuipen, maar hij was zijn enige afnemer en volgens mij genoot hij er stiekem ook van, dat het eigenlijk verboden was, want al gistend ontdook hij de accijnswet.

Jaren later, maar toch ook al weer lang geleden, maakten velen van ons onze eigen ghb en dat was wèl heel goed en heel lekker ook, maar ja, dat werd verboden en toen was het uit met de pret.

Tegenwoordig, sinds er krachtige computers en muziekprogramma’s zoals Reason bestaan, hebben we een nieuwe drug: muziek maken. Muziek draaien, plakken, knippen. Geluiden creëren, maken, ontwikkelen. Met ritmes klooien zo ver als je kunt denken. En verder.

Het resultaat is, net als mijn vaders wijn, niet altijd zo fantastisch, maar het is wel geweldig om te doen en nog niet verboden, hoewel muziek maken hartstikke verslavend is en ik denk dat het alle andere eigenschappen van een stevige hard-drug ook wel in zich herbergt.
En ook zo heerlijk om te doen . . .

Met deze woorden probeer ik afscheid te nemen van een lief mens, muzikant in hart en nieren, verslaafd tot in het diepst van zijn ziel.

Rust zacht Ron. En ja, het was dus te veel.