emotionele marteling

Het Vervolg.

Gisteren belde de reclasseringsbeambte.
"Ik wil je nog wat vragen stellen, omdat ik nog niet genoeg heb om in het rapport te zetten voor 5 maart. Wie ben je?”
“Ik heb geen idee,” antwoordde ik in het Italiaans.
En in het Nederlands dacht ik: “Want het is in het contact met de mensen om wie ik geef, dat ik iemand kan zijn. Zonder dat contact ben ik niks en na anderhalf jaar eenzame opsluiting, weet ik echt niet wie ik nu ben.”

“Wie was je en wat deed je, voordat je hier kwam?” was haar tweede vraag.
Ach lieve vrienden, als jullie eens wisten hoe diep de pijn snijdt als ik denk aan ons leven van vroeger, een pijn, te diep om te willen ervaren, dus meestal denk ik daaraan juist niet.

Maar de vraag van de beambte riep veel méér weerstand in me op, dan alleen de pijn van verlies.
Haar vraag dwong mij naar het verleden en dan kom je aan mijn favoriete overlevingsstrategie: De Ontkenning, want zolang ik verleden en toekomst kan ontkennen en uitsluitend in het nù kan denken, gaat alles goed.
Ik blokkeerde volkomen en stamelde: “Ik weet niet wie ik was, ik kan niet bij mijn herinnering.”
“Met deze antwoorden kan ik nog steeds niks,” zei ze, “Ik kom liever vanmiddag even bij je langs.”
Maar daartegen kwam iedere vezel in mij in opstand en met de woorden: “Ik ga nu eerst mijn advocaat bellen.” wilde ik het gesprek stoppen.
“Je bent al veroordeeld, hoor, dus je kunt vrij tegen me spreken.” probeerde de beambte nog.

Zodra ik de advocaat aan de lijn had, vroeg ik of psychisch geweld een verplicht onderdeel was van de show.
“Noem het zoals u wilt,” zei de advocaat, “maar als u de ambtenaar niet netjes antwoordt, kan ze geen rapport opstellen, wat ongetwijfeld als een gebrek aan medewerking wordt uitgelegd en dan zullen de rechters er vanuit gaan, dat u te veel te verbergen heeft om in de Italiaanse samenleving losgelaten te worden.”

Als ik niet ‘meewerk’, blijf ik dus de komende 9 maanden hier in huis opgesloten, maar ik heb zin om te gaan golfen met de bovenbuurman.
Verdomme.
Nu heb ik de volgende list bedacht: ik ga een verhaaltje in elkaar draaien.
Dan heeft dat mens iets om op te schrijven en ik hoef mezelf geen pijn te doen, met zoeken naar iemand die een bordje ‘afwezig’ op d’r ziel heeft geplakt.
Ja, dat ga ik doen. Ik hou jullie op de hoogte.