Vandaag heb ik, volgens mijn berekeningen, nog precies één jaar te zitten en ik was van plan om dit te vieren met een vlammend betoog, over dat mensen elkaar niet zouden moeten opsluiten en dat het aantoonbaar niet werkt en alleen maar geld kost en zo, maar ik ben niet in zo'n vlammende bui.
Ik ben meer in een accepterende bui en voel me één van de velen, want als je gaat opzoeken hoeveel mensen er over de hele wereld om de meest uiteenlopende redenen 'vast' zitten, kom je aan een ongelofelijk aantal.
Wij sluiten elkaar blijkbaar graag op en hier, nu, was ik aan de beurt.
Soit, het zij zo, amen, so be it.
Qua opgesloten kan een mens het een stuk slechter treffen en bovendien kan ik hier vandaag weg, want er zijn geen stalen tralies in deze cel, maar ik doe het niet, dus mijn rechter hersenhelft zal wel besloten hebben om het spelletje mee te spelen.
Speeltijd !
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten