irrationeel

Ei-dooier in Gijs z'n bakje.

Met abortus heb ik nooit problemen gehad, ook niet toen het een vrucht in mij betrof, maar een eitje stuk slaan met een mes is voor mij een klus die grenst aan moord.

Ik hoop maar dat het witte spul DNA is; ik wil me niet voorstellen wat het anders kan zijn. . .

Het eiwit heb ik geklopt en met aardbeien en al even in de ijskast gezet, tot ik mij op andere gedachten heb gebracht.

Dat krijg ik nu niet weg . .

golfpolitie

Als een golfer het over ‘strafslagen’ heeft, hoef je niet te vrezen dat wij regelmatig een pak op ons falie krijgen van de in zwart rubber geklede golfpolitie, hoewel, nu ik erover nadenk, daar best iets spannends bij te fantaseren valt .....

Nee lieve vrienden, strafslagen worden voor straf opgeteld bij het totaal aantal slagen dat we nodig hebben om de 9 of 18 holes te spelen en dat vinden wij golfers héél erg.

Voor het breken van dit takkie zou je bijvoorbeeld, als je het expres deed, 2 strafslagen krijgen, maar in dit geval niet, want we bevinden ons op een oefenveldje, wat je kunt zien aan de twee vlaggetjes en op een oefenveldje mag alles.
Gelukkig maar, hè ?

regen

Een kudde paraplu’s kleumt onder een afdakje
om te schuilen tegen de regen.

De bovenbuurman had afgesproken op de golfbaan, dat hij zou bellen als we kwamen en aldus beslisten we om niet te gaan en hoefde ik niet m’n eerste rondje sinds 2 jaar in de stromende regen te spelen.

Nou zit ik heel sullig achter het raam dit te schrijven, terwijl de stromende regen me nog sulliger maakt.

O ja ! Dat is waar ook, ik kan de deur uit. Bijvoorbeeld om onder een paraplu de heuvel op te lopen. Was ik helemaal vergeten.
Ik ga het doen, da’s leuker dan hier sikkeneuren.

Zij die in de regen de heuvel op gaat lopen omdat ze de ziekte in heeft dat het regent, groet u.

dans le meilleur des mondes . .

Als alles goed gaat, is golfen niet echt spannend.

De golfer tikt met een plaatje metaal aan een staafje tegen een stilliggend balletje, waarna het balletje precies gaat doen wat de golfer bedacht had voor de situatie:

- het vliegt kaarsrecht heel ver,
- of het landt met een sierlijk pisboogje net over het heuveltje,
- of het rolt, keurig de glooiing van het terrein volgend, tot aan het gaatje in de grond, dat we de hole noemen, waar het zich zelfverzekerd inwerpt.

Dit is golfen als alles goed zou gaan.
Wat zelden gebeurt . . .
Of nooit.

wat is er nou zo leuk aan golfen?

dit.

9 holes

In juli 2008

hebben mijn Britse bovenbuurman en ik afgesproken om samen 9 holes te gaan lopen, zodra ik overdag de deur uit mag.

De lieve man snapt niets van het Italiaanse rechtssysteem en al sinds juli kijkt hij me iedere zaterdag vragend aan, in de hoop dat hij eindelijk een golf-maatje heeft met net zo'n hoge handicap als hij.
Een hoge handicap wil zeggen dat je er niets van kunt en dat geldt voor ons allebei.

Die 9 holes zijn nu eindelijk aanstaande zaterdag gepland, (hoera) en er is volgens goed Hollands & Brits gebruik stromende regen voorspeld !

Maar goed: vandaag ga ik, na het werk bij de voedselbank, in mijn gehuurde peugeotje op zoek naar een openbare golfbaan met een driving range, waar ik uit hoop te vinden, wat er nog over is van m’n met veel zweet en tranen opgebouwde golfswing en wat er nog van te redden valt, na twee jaar.

Zij die op haar swing gaat zwoegen, groet u.

een automaat

Onderweg naar huis vanaf de voedselbank,
kom ik langs het Avis-kantoor
en voor de aardigheid loop ik binnen om te vragen
wat een auto kost voor een dag.

“Hebben we nog wat staan?” blèrt de mooie dame die me te woord staat over haar linker schouder naar achteren door een open deur een zwarte ruimte in.
“Als ze een automaat kan rijden, maken we een speciaal prijsje af op die blauwe.” galmt een vrouwenstem uit het zwarte gat.
“Kunt u een automaat besturen?”
“Ja, si, yes, ja,” en voor de zekerheid plak ik er ook nog: ”oui.” achteraan.
“Dan moet u zorgen dat u voor half zeven hier bent, want dan gaan we dicht.” zegt de mooie dame.
“Okay?” vraagt het zwarte gat en ik roep nog maar een keer “Si, certo, yes i can.” terug, want een automaat stuur ik het liefst en nu helemaal, omdat ik twee jaar niet gereden heb.

Dus nou ga ik maar gauw, anders zijn ze dicht.
Zij die gaat autorijden groet u.

die pet past ons allemaal . . .

Toe dan, lach je maar even helemaal slap,
want dit is natuurlijk een eenmalige voorstelling . . .

Maar ik draag die pet met een goede reden, want de slingerende 2-baans weg langs het meer is hartstikke gevaarlijk.

. Hordes zondags-toeristen letten meer op het meer dan op de kuddes sportfietsers, die met 5 km/u de heuvel op trappen en met 60 de heuvel af komen vliegen;
. buschauffeurs voelen zich aan hun stand verplicht, om onhaalbare route-tijden te halen;
. Italiaanse voetballers spelen James-Bondje in hun Maserati’s, Ferraries en ander snel en wendbaar tuig;
. en motorrijders . . . . nou, die gedragen zich eigenlijk wel beschaafd.

Een elleboogfractuurtje vind ik geen punt, een gebroken hersenpan wèl.
Vandaar.

m'n knieën neuriën

Er zijn wetenschappers die beweren,
dat wij niet zèlf onze beslissingen nemen,
maar dat onze rechter hersenhelft dat doet,
geheel buiten ons om.

Vervolgens heeft de linker hersenhelft er een dagtaak aan, om onze beslissingen aan ons te verkopen . ..

Toch heb ik sterk de indruk, dat het mijn linker knie is geweest, die gisteren heeft beslist om de fiets bij de bushalte te laten staan, want hij doet pijn, jòh.
Kutknie, ik ga 'm 'n paar dagen rust gunnen.

wij kunnen rustig slapen

Als er ook maar een half zonnetje staat,

komt iedereen naar het plein bij het haventje om te wandelen en te kletsen over van alles en nog wat, behalve over de crisis, want daar heeft Italië niet zo'n last van, volgens Berlusconi.

da boot . .

Alles is zo mooi . .

Gisteren was ik aan het fietsen, rondje meer, maar na 20 km had ik geen zin meer en ben met de bus terug naar huis gegaan, fiets laten staan bij een bushalte.
Vandaag is zondag en er rijden geen bussen, wel één boot, die over een kwartier vertrekt en ik moet nog naar het haventje, dus ik ga rennen, anders heb ik geen fiets, ook niet erg, maar wel jammer.
Meer bericht straks als ik terug ben . . lateurrr

skyline

Beetje goedkoop hè, deze skyline en saai bovendien,
maar wel puur natuur .

Vanaf morgen ga ik weer pimpen.

pimpen

De oude dame heeft me opgegeven voor een fotowedstrijd in het dorp, maar er mogen geen gefotoshopte foto's ingeleverd worden, alleen onbewerkt, puur natuur.

Puur natuur interesseert mij niet bijzonder, ik pimp al m'n foto's.
Het is mijn bedoeling, dat de afbeelding spannender is dan de werkelijkheid en een gepimpte versie nog méér.
Daar gaat het mij om: méér mooi, of méér leuk. Voor puur natuur kun je toch gewoon kijken ?
Daar heb je mijn foto's niet voor nodig. . . .

Alexander Volta

Dit is 'm dus:
Volta's lichttoren.

Vandaag ben ik
er naartoe gereisd
met de veerboot,
de kabellift
en nog een heel stuk lopen,

maar van dichtbij
is er niks aan.


Omdat het nog geen zomer is, kon je er niet in, dus ging ik maar op een bankje op de omloop zitten om wat uit te rusten en te proeven van het uitzicht, dat te weids was om echt mooi te zijn, naar mijn smaak.

Op het andere bankje zat een niet zo heel jong stel.

Het meisje zat zichtbaar te genieten van de jongen, die haar ongelofelijk zat te vingeren onder haar korte spijkerrokje, hoewel het nog wat aan de koude kant was.
Voor blote benen.

monnikenwerk

Op deze dag des heeren . .
. . zit ik in excell allemaal dingetjes in te vullen.

We zijn met een groepje vrijwilligers vijf maanden achterstand in de administratie van de voedselbank aan het wegwerken en ik heb beloofd dat ik mijn deel vòòr vanavond zal inleveren, maar Jezuscristus, wat een stompzinnig werk is dit en het is vééél meer dan ik dacht.

Daarom krijgen jullie dit shit-verhaaltje: ik ga weer gauw verder met excell.
Ik heb er Leftfield bij opstaan, da's wel heel lekker.

samen

Jullie zijn dan wel niet zèlf hier, om al dit moois te ervaren, maar dankzij bloggen kan ik jullie toch flink mee laten genieten en voor mij is het echt heel apart, om foto’s te maken met het idee ze op dit blog of in Haiga aan jullie te laten zien.
Veel leuker, dan dat ik dit allemaal in mijn eentje had beleefd.

Dat ik sommigen van jullie niet persoonlijk ken, doet daar niets aan af.
Integendeel . . is zelfs wel een beetje kinky..

zitten . . .

Als het doel van detentie is,
om de absolute zinloosheid van het bestaan
te benadrukken, dan lukt dat aardig . .

Nou ja . . van het bestaan .. . .

Maar dan toch in ieder geval van gevangen zitten.

Ik ben boos vanwege een bericht dat ik op nu.nl lees over een gevangenisdirecteur in Zwolle, die een gedetineerde in de isoleercel heeft laten creperen. De gevangene riep, smeekte, dreigde om een dokter en ze hebben hem gewoon laten verrekken.
De directeur gaat vrijuit.

Natuurlijk zit iemand niet voor niets in de isoleer en het zal wel een vette lastpak wezen, maar als je iemand in de gevangenis stopt, maak je hem afhankelijk van je om te overleven. Laat staan als je hem in de isoleer propt.
Om die persoon vervolgens verzorging te onthouden, is schandàlig !
En in dit geval dus moord.

Dit bericht motiveert me wel meteen, om mijn dagboek van achter de tralies weer verder te bewerken, want als wij gedetineerden het niet van binnenuit vertellen, doet niemand het.
En dan kunnen jullie ook niet weten, dat het binnen allemaal lang niet zo geciviliseerd geregeld is, als men de burger wil laten geloven.

papieren vrijheid

Vrij misschien op papier,
maar nog lang niet vrij in gedachten,
merk ik . . .

Ik focus enorm op de details van mijn bestaan, waardoor ik de grote lijnen nog niet kan zien . . . Maar . . . . ik zie dìt; da's al heel wat.
Hoewel . . . wat zie ik allemaal nog niet ?

werk aan de winkel

Dit moet je meemaken om het te kunnen geloven.

Na twee jaar in luxe, maar niettemin eenzame opsluiting, ben ik dus verleerd hoe dat ook alweer moet: vrij zijn.
Ik dacht, dat dat wel vanzelf zou gaan, maar ik ben nou al een hele dag vrij en ik doe eigenlijk helemaal niks.
Het is waarschijnlijk net als met revalideren: vrij zijn is een vaardigheid die ik me opnieuw moet aanleren.
werk aan de winkel
spannend hoor . . .

Nou nog mooier !

De konegin van Lombardije . . .
. . die gaat uit rije,
die gaat uit rije.

Met het plaatsen van nog 7 handtekeningen bij de carabinieri vanmorgen en nog eens 11 ten burele van de reclassering, is heden, 10 maart 2009, mijn status veranderd van gedetineerde in huisarrest, naar:
gedetineerde onder toezicht van de reclassering.

Concreet betekent dit, dat ik:
- tussen 6 uur des morgens en 11 uur des avonds
- vrij ben om te gaan en staan binnen de provincie Lombardije,
- mits ik me aan de regels van betamelijkheid houd.
- Des nachts, tussen 23:00 en 06:00 uur dien ik controleerbaar thuis te zijn.

Ik ben overweldigd, weet met mijn vrijheid geen raad en was dan ook gewoon om 2 uur vanmiddag thuis, zoals iedere dinsdag.

Maar nou de truc: het is half 4 's middags en ik kan de deur uit. Ik ga het doen ook.
Dàààg, ik ben weg. Hahaaaa . . . .

Het is Gelukt !

“Heeft u tijd om even op het bureau langs te komen?” vraagt Jaap.
“Jawel, hoor, alle tijd.”

Op zijn bureau liggen enorme hoeveelheden papier, waaronder ik in totaal 14 handtekeningen moet zetten.
“De overdracht vindt morgen plaats,” zegt Jaap, “zodra u een afspraak hebt gemaakt met de reclassering, komt u bij ons de toestemming ophalen om daar naartoe te mogen en vanaf dat moment valt u niet meer onder ons, maar onder toezicht van de reclassering.”

“Ik zal jullie missen,” zeg ik, denkend aan de vele nachtelijke controles op niks af.
“Oh, maakt u zich geen zorgen, hoor,” zegt Jaap, “u blijft gedetineerd, dus wij blijven gewoon controleren.”

-*-*-*-*-

Toch gaat er wel veel ten goede voor me veranderen en iedere Italiaan zal ons ook kunnen vertellen wàt. Maar wij buitenlanders hebben geen idee hoe alles hier werkt natuurlijk, qua huisarrest of Onder Toezicht van de reclassering . . .

Morgen ga ik uitgebreid horen bij de reclassering wat er verandert en hoe ik om moet gaan met de 13 voorwaarden, die in het vonnis staan en voor de zekerheid heb ik ook maar een afspraak gemaakt bij de advocaat morgenmiddag, voor wat ik dan nog niet gesnapt heb.
Wàt er allemaal verandert, kan ik jullie dus morgen vertellen en tot dan:
Wat het ook moge wezen, HET IS GELUKT.

Ik kan het eerlijk gezegd nog niet helemaal geloven . . . .

internationale vrouwendag

De mimosa raakt in bloei.

Dat komt mooi uit, want het is in Italië gebruikelijk om alle vrouwen vandaag een takje mimosa aan te bieden.

Over waartoe vrouwen allemaal in staat zijn, heb ik deze Haiga gemaakt. (klik)
Oh ja en Haiga mag dan Oosterse kunst zijn, dat wil nog niet zeggen, dat je mijn Oosterse kunst serieus hoeft te nemen, hoor.
Liever niet.

Bij wet geregeld . . .

Vandaag lees ik in de krant, dat er in Italië nogal wat gelovigen het helemaal zat zijn, dat er in het openbaar discussies gevoerd worden met thema's zoals:
- mag je de stekker uit een comapatiënt halen, of:
- mag er op de bussen in Milaan worden geadverteerd, dat god niet bestaat.

Zij willen wettelijk laten vastleggen, dat god bestaat; als ik het goed begrijp, zelfs grondwettelijk.

Het klinkt natuurlijk absurd, maar eigenlijk is het niet méér, dan de positieve vorm van het verbod op godslastering . . .

déjà vu.

De vijf rechters zitten weer pontificaal klaar,
als de advocaat en ik, na uren wachten,
de rechtszaal in worden geroepen.

Eén van hen heeft duidelijk een cursus snellezen gedaan en kan het ook hardop, want hij mag Het Rapport voorlezen en schiet luid en onduidelijk met een rotgang door het verhaal, dat hij in zijn handen houdt.

Opeens stopt hij en kijkt mij over zijn leesbril vorsend aan.
De advocaat port in mijn zij en zegt: “U moet zeggen waar u van rondkomt !”
Vijf paar ogen priemen nu zowel bestraffend als ongeduldig.

“Van de erfenis van mijn vader . .” komt er in mij op en ik kan het ook in het Italiaans zeggen, dus dat doe ik maar.
Meteen gaat de snellezer weer verder, maar na een minuutje stopt hij abrupt.

Weer port de advocaat in mijn zij en ik vraag wat ik nu moet zeggen.
“Niks,” zegt ze, “maar u moet opstaan, zodat we weg kunnen.”
En omdat ik blijkbaar niet snel genoeg reageer, voegt ze eraan toe: “Het is afgelopen !”
En zodra we in de gang lopen, verklaart ze: ”Ik denk, dat het deze keer wel is gelukt.”

Dat denk ik nu dus ook maar en nou gaan we weer zitten wachten, tot de carabinieri het verdict komen brengen.
Ik ben benieuwd . . . .

Voor de 4e keer . . .

Ik doe net alsof het me geen moer uitmaakt wat ze beslissen morgen en dat ik die laatste 9 maandjes er ook nog wel effe bijpak, hoe dan ook . . .

Maar ik zit mezelf te belazeren waar ik bijsta, want ik ben hartstikke zenuwachtig.

Zij die gaat voorkomen groet u.

de Bolero van Bel

Sinds ik in eenzame opsluiting zit,
ben ik onwijs creatief,
wat wel mooi uitkomt, want ik heb er alle tijd voor . ..

Dit weekend was er muziek, die zich wilde laten maken.
Het is een soort bolero geworden (de bolero van AnnaBel ?) en als trotse maker wil ik hem jullie dolgraag laten horen.
Het liefst zet ik 'm op dit blog, maar ik weet niet hoe ik mp3tjes publiceer. Voor foto en film zit er wèl een knoppie, ..

Heeft iemand enig idee òf en zo ja, hòe dat gaat ?

Verkeerschaos

Dit is de hoofdstraat in ons dorp

en het is vandaag hartstikke druk . . .

... zoals je ziet.