een automaat

Onderweg naar huis vanaf de voedselbank,
kom ik langs het Avis-kantoor
en voor de aardigheid loop ik binnen om te vragen
wat een auto kost voor een dag.

“Hebben we nog wat staan?” blèrt de mooie dame die me te woord staat over haar linker schouder naar achteren door een open deur een zwarte ruimte in.
“Als ze een automaat kan rijden, maken we een speciaal prijsje af op die blauwe.” galmt een vrouwenstem uit het zwarte gat.
“Kunt u een automaat besturen?”
“Ja, si, yes, ja,” en voor de zekerheid plak ik er ook nog: ”oui.” achteraan.
“Dan moet u zorgen dat u voor half zeven hier bent, want dan gaan we dicht.” zegt de mooie dame.
“Okay?” vraagt het zwarte gat en ik roep nog maar een keer “Si, certo, yes i can.” terug, want een automaat stuur ik het liefst en nu helemaal, omdat ik twee jaar niet gereden heb.

Dus nou ga ik maar gauw, anders zijn ze dicht.
Zij die gaat autorijden groet u.