In Memoriam

Mijn vader was wijnliefhebber
en dan met name van de wijn die hij zèlf maakte.

Alles wat suiker bevatte, werd gegist en zo maakte hij rijstwijn, appelwijn, aardappelwijn, je verzint het en mijn vader kon er wijn van maken.
Vaak was het niet te zuipen, maar hij was zijn enige afnemer en volgens mij genoot hij er stiekem ook van, dat het eigenlijk verboden was, want al gistend ontdook hij de accijnswet.

Jaren later, maar toch ook al weer lang geleden, maakten velen van ons onze eigen ghb en dat was wèl heel goed en heel lekker ook, maar ja, dat werd verboden en toen was het uit met de pret.

Tegenwoordig, sinds er krachtige computers en muziekprogramma’s zoals Reason bestaan, hebben we een nieuwe drug: muziek maken. Muziek draaien, plakken, knippen. Geluiden creëren, maken, ontwikkelen. Met ritmes klooien zo ver als je kunt denken. En verder.

Het resultaat is, net als mijn vaders wijn, niet altijd zo fantastisch, maar het is wel geweldig om te doen en nog niet verboden, hoewel muziek maken hartstikke verslavend is en ik denk dat het alle andere eigenschappen van een stevige hard-drug ook wel in zich herbergt.
En ook zo heerlijk om te doen . . .

Met deze woorden probeer ik afscheid te nemen van een lief mens, muzikant in hart en nieren, verslaafd tot in het diepst van zijn ziel.

Rust zacht Ron. En ja, het was dus te veel.

Ik heb een gebrek:

Namelijk een gebrek aan fantasie,
waardoor ik ben veroordeeld tot een bestaan in de marge
van het schrijverschap.

Want zolang een schrijver niet met het grootste gemak over van alles en nog wat een absurd of spannend verhaal weet te fantaseren, heeft ze geen moer te vertellen, ook al kan ze nog zo leuk mooie zinnen in elkaar boetseren.

Dit bedacht ik me vanmorgen, toen ik op weg naar het kantoor van de reclasseringsbeambte, volgens plan een verhaaltje in elkaar probeerde te draaien.
Het leek nergens naar, vond ik, maar de beambte keek tevreden en aan het einde van het gesprek gaf ze instructies over wat ik moet doen als ik te horen krijg, dat mijn verzoek is toegewezen.

En nou loop ik, heel naïf, voor de 4e keer weer leuk plannen te maken.
Daarvoor heb ik dan weer wèl fantasie.

Misschien een ideetje voor schiphol ?

Dit meer is gewoon bedoeld als landingsbaan,
in tegenstelling tot de Bijlmer- of de
Haarlemmermeer.

De rust om ècht te kijken

In de twee jaar dat ik nu gevangen zit,
heb ik geleerd om de leegte van mijn bestaan
te gebruiken om ècht te kijken.

Mocht de rechtzaak op 5 Maart meer vrijheid opleveren, dan hoop ik toch zò, dat ik de rust en het geduld heb ontwikkeld, om ook in een bestaan vol impulsen de leegte te maken, die nodig is om ècht te kijken . . .
. . . Want het is pràchtig.

Terug naar je maker !

Lieve Vrienden,

Van verschillende kanten bereikt mij het bericht, dat fundamentalisten uit de bijbelgordel vandaag creationisme-propaganda bij de Nederlandse huishoudens hebben laten bezorgen.

Als er, ondanks de 'Nee-Nee' -sticker op de brievenbus, bij mij ook van die troep is terechtgekomen, willen jullie mij dan een groot plezier doen en de mikmak ongefrankeerd retour afzender sturen, in de hoop dat ze bedolven raken onder hun eigen onzin?

Eigenlijk is ieder woord dat ik er op deze plek aan vervuil, er één te veel, maar ik kan het niet laten:
Als de islam half zoveel invloed op ons zou proberen uit te oefenen, als de christelijken zich denken te kunnen permitteren, zou iedereen moord & brand schreeuwen.

Volgens mij wordt het hoog tijd om de scheiding van kerk en staat in de grondwet te verankeren.

Dank jullie wel.

vriend van de week

De bijlage van La Gazzetta dello Sport
kopt vandaag:

Guus Hiddink
is de vriend van de week,
want als je 15 weken trainen
tegen 2 miljoen vergoeding
een vriendendienst noemt,
wat zal het dan wel niet worden als je je laat betalen !

golfbanen in Lombardije: ik kom eraan !

Vandaag ben ik tijdens boodschappentijd
naar het haventje gefietst
en heb op een bankje muziek zitten luisteren.

Dat haalt altijd wel de scherpe kantjes van mij af.

Daarna heb ik de vrouw van de reclassering gebeld en een afspraak gemaakt voor aanstaande donderdag. Zij zal toestemming aan de rechter vragen, want het feit, dat ik drie straten verderop toch vrijwilligerswerk zit te doen, wil nog niet zeggen, dat ik dan naar haar mag lopen, binnen werktijd.
Wist ik ook niet, weer wat bijgeleerd.
Wordt vervolgd.

Ondertussen krijg ik ook tips van jullie, hoe ik met de toestand om kan gaan: hartstikke lief, gewèldig, alle info helpt.
Weer een totaal nieuwe fase in de vernedering die detentie heet.
Lamakomme.

emotionele marteling

Het Vervolg.

Gisteren belde de reclasseringsbeambte.
"Ik wil je nog wat vragen stellen, omdat ik nog niet genoeg heb om in het rapport te zetten voor 5 maart. Wie ben je?”
“Ik heb geen idee,” antwoordde ik in het Italiaans.
En in het Nederlands dacht ik: “Want het is in het contact met de mensen om wie ik geef, dat ik iemand kan zijn. Zonder dat contact ben ik niks en na anderhalf jaar eenzame opsluiting, weet ik echt niet wie ik nu ben.”

“Wie was je en wat deed je, voordat je hier kwam?” was haar tweede vraag.
Ach lieve vrienden, als jullie eens wisten hoe diep de pijn snijdt als ik denk aan ons leven van vroeger, een pijn, te diep om te willen ervaren, dus meestal denk ik daaraan juist niet.

Maar de vraag van de beambte riep veel méér weerstand in me op, dan alleen de pijn van verlies.
Haar vraag dwong mij naar het verleden en dan kom je aan mijn favoriete overlevingsstrategie: De Ontkenning, want zolang ik verleden en toekomst kan ontkennen en uitsluitend in het nù kan denken, gaat alles goed.
Ik blokkeerde volkomen en stamelde: “Ik weet niet wie ik was, ik kan niet bij mijn herinnering.”
“Met deze antwoorden kan ik nog steeds niks,” zei ze, “Ik kom liever vanmiddag even bij je langs.”
Maar daartegen kwam iedere vezel in mij in opstand en met de woorden: “Ik ga nu eerst mijn advocaat bellen.” wilde ik het gesprek stoppen.
“Je bent al veroordeeld, hoor, dus je kunt vrij tegen me spreken.” probeerde de beambte nog.

Zodra ik de advocaat aan de lijn had, vroeg ik of psychisch geweld een verplicht onderdeel was van de show.
“Noem het zoals u wilt,” zei de advocaat, “maar als u de ambtenaar niet netjes antwoordt, kan ze geen rapport opstellen, wat ongetwijfeld als een gebrek aan medewerking wordt uitgelegd en dan zullen de rechters er vanuit gaan, dat u te veel te verbergen heeft om in de Italiaanse samenleving losgelaten te worden.”

Als ik niet ‘meewerk’, blijf ik dus de komende 9 maanden hier in huis opgesloten, maar ik heb zin om te gaan golfen met de bovenbuurman.
Verdomme.
Nu heb ik de volgende list bedacht: ik ga een verhaaltje in elkaar draaien.
Dan heeft dat mens iets om op te schrijven en ik hoef mezelf geen pijn te doen, met zoeken naar iemand die een bordje ‘afwezig’ op d’r ziel heeft geplakt.
Ja, dat ga ik doen. Ik hou jullie op de hoogte.

een kudde palmen

Hier zijn ze dan.

Leatherman 4 president

Van de keren, dat ik in mijn overmoed
op reis ben gegaan met slechts een Leatherman aan mijn riem
en een gammele Harley onder mijn kut,
zal ik jullie de verhalen besparen.

Ook de verhalen over
de Leatherman en de Honda in het hardtailframe, of
de Leatherman en de Kawasaki met achterstallig onderhoud, of
de Leatherman en de verbouwde Ducati
krijgen jullie hier niet te lezen, want ze zijn oud nieuws.

Maar dit is een verse: De Leatherman en de fiets.
Nadat ik zo liederlijk ten val was gekomen, een paar maanden geleden, stond mijn fiets nog steeds gehavend in een hoek van de tuin, eigenlijk onbruikbaar, want hij kreunde, kraakte en piepte en het armpje van de versnellingen stond krom.
Tot vandaag.
Want vanmiddag in het zonnetje heb ik, met behulp van slechts de mini-Leatherman van de foto, het gele stalen ros volledig hersteld en bovendien het zadel gekanteld, zodat mijn schaamlipjes hopelijk gespaard blijven tijdens de komende fietstochten naar mijn werk.
Lamakomme, die zomer.

Ceci est une porte

Toegangspoort of Nooduitgang ?

Mimosa

Mimosa in de tuin van de oude buurman,

die nu ligt weg te kwijnen in een verzorgingstehuis, omdat zijn verzoek om euthanasie niet serieus wordt genomen.

Italië is nog grijzer dan Nederland en de senioren in het dorp doen bepaald niet geheimzinnig over hoe het is om oud te worden: het schijnt echt heel onaangenaam te zijn.
En behalve als je er jong tussenuit weet te knijpen, is iedereen de pineut.

Een hoopgevende gedachte vind ik evenwel, dat het binnenkort te duur wordt om ons allemaal in leven te houden en dan komt die pil van Drion vanzelf in het standaardpakket van de ziektekostenverzekering.
Misschien zelfs met een extra voordelige premie.

Lawine

Zie je 'm, op de besneeuwde bergtop ?

Woensdags is er markt op het plein bij de haven en dan ga ik vaak in het café-met-terras, genietend van een cappuccino, op de veerboot zitten wachten.
De oude barman kletst dan over voetbal en de kleumende kooplui vertellen elkaar en ieder die het verder maar wil horen, dat de barman er niets van snapt.
Meestal snap ik er ook niets van, wat door de barman blijkbaar wordt opgevat als solidariteit, want ik krijg altijd 30 cent korting op m'n cappuccino, zodat ie nog maar 1 euro kost.

Maar vandaag hebben ze het vooral over de lawine, die naar beneden is gekomen.
Hij schijnt wel 300 meter breed te zijn.

in de wacht

Een stukje van mij is gaan wachten op de uitspraak van 5 maart.

Hoewel ik mijzelf uitdrukkelijk had voorgenomen om dit niet te laten gebeuren, merk ik, dat ik het niet helemaal heb kunnen tegenhouden: een stukje van mij is nieuwsgierig en vervuld met hoop gaan zitten wachten.

De vorige keer was ik in de aanloop naar het proces ook zo aan het wachten en dat heeft me toen behoorlijk gestoord in mijn dagelijks leven.
Toen de uitspraak er eenmaal was en toen duidelijk was, dat we hetzelfde traject nog wel een keertje zouden doorlopen, had ik mezelf beloofd om mij de tweede keer niet meer op te laten naaien. Maar dat is dus niet helemaal gelukt.

Het nadeel van zo’n wachtend gedeelte, is dat het in de toekomst leeft en niet actief mee doet aan het hier en nu, waardoor alles nèt niet bijzonder is.
Als ik nu een foto maak, lijkt het een gewoon vakantiekiekje.
Als ik nu iets aan jullie schrijf, voelt het als een gewone mededeling.
Gijs is gewoon een kat, in plaats van het hele gevoelige mekkerende bolletje beest.

Doordat er een stukje in de wacht is gaan staan, wordt mijn wereld zo gewòòn.
Ik ga kijken of ik het kan verleiden om weer terug te komen, tot 4 maart.
Mediteren maar weer . . .

reclassering

Vanmiddag was er een dame van de reclassering
op bezoek, om een rapport op te maken
voor de happening van 5 maart.

“Om te bepalen, of je meer tijd buiten de poort krijgt," zei ze, "zullen de rechters ten eerste laten meewegen hoe lang je al zit, ten tweede hoe je je tot nu toe hebt gedragen en ten derde of ze denken dat je goed met je nieuw verworven vrije tijd om zult gaan.”
“Hoe bedoelt u: ‘Goed’ ?”
“Daarmee wordt bedoeld, dat je geen misdrijf zult plegen en ‘m niet gaat smeren."

Ik heb haar gezegd, dat ik geen van tweeën van plan ben, zolang ik hier zit en dat heeft ze opgeschreven op een groot schrijfblok. Met een pen.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

updates

Er komt zoveel water de berg afrazen,
dat het niet op een foto past.

En het groene briefje was inderdaad een oproep om te verschijnen op 5 maart. Deze keer mag ik dus echt verschijnen, terwijl ik de vorige keer alleen decoratie was.
We gaan vooruit.

creationism

Ziehier mijn laptop, gepimpt met een vrije uitvoering
van Michelangelo's Creazione di Adamo
(de schepping van Adam)

Ik neem hem mee als ik bij de voedselbank ga werken, want hij is veel sneller en lekkerder dan de ouwe rammelbak die daar staat.

Vandaag bedacht ik me, dat de decoratie wellicht als shockerend wordt ervaren door mijn colegae en dan bedoel ik niet Adam's kleine piemeltje.
Klik op Adam en je begrijpt wat ik bedoel.

raket

In het kader van mijn bijdrage
aan het jaar van de astronomie,
toon ik graag mijn persoonlijke ruimtetuig.

Dit is het plaatje dat je als beloning krijgt, als je een Sudoku hebt opgelost in de brain-trainer van Dr. Kawashimi.
Een spelletje waarin de gedetineerde kan uitblinken, als zij zich er een beetje op toelegt.

dank jullie

De stembus is gesloten en ik ben trots op ons.

Jullie zijn een avontuurlijk stelletje lezers, want wie een rooie blog aan kan, kan mijns inziens alles aan.
Ik zal jullie niet teleurstellen:
We beginnen met paars en ik beloof, dat ik regelmatig een nieuw kleurtje zal doorvoeren, om ons kleuracceptatieniveau getraind te houden.

Als je het echt te ver vindt gaan, kun je altijd proberen mij bij zinnen te brengen via een reactie.
Kleurschematisch ben ik zeker te beïnvloeden.

dooi

Het dooit dattut dondert,
dus als ik dit plaatje nu niet hier etaleer,
is het niet meer.
en dat zou jammer zen.
Pardon: zien. Nee: zijn.

lekker pervers

Een palmboom in de sneeuw
is als een aai over het kinderhoofdje door de dictator,
of een 'intelligent design' pamflet
van de regeringspartij:
Het heeft iets pervers.

slapen in stukjes

Om redenen die mij volslagen duister zijn,
belieft het de carabinieri al een paar weken
om uitsluitend 's nachts te controleren of ik er ben.

2 of 3 x per nacht: TRRinggg.
Naar de huistelefoon lopen, "Pronto." zeggen en als ik het daar niet mee red, doorlopen naar het raam, met de schaar open wurmen want het slot is lam en dan m'n kop uit het raam steken. Vanuit de politieauto beneden aan het hek word ik dan met een schijnwerper beschenen, waarna ik weer terug naar bed kan om de slaap weer te vatten.

Maar al zou ik 10 x gecontroleerd worden, dan is het hier nog steeds 10 x beter dan achter de tralies . . .
Met Gijs spinnend op m'n voeten liggen wachten tot de slaap weer komt . . .
Vannacht vind ik het heerlijk.