Het is akelig stil op dit blog.

De herstel-week is voorbij,
maar ik lijk achteruit te gaan in plaats van op te knappen.

De kleinste dingen kosten me grote moeite, ik heb steeds minder energie en ik moet regelmatig onderweg even stoppen om bij te komen.

Vanmorgen belde de dokter: “Knap je al wat op?”
“Nee dokter, het tegendeel. Ik heb denk ik een cardioloog nodig.”

“O ja? Zullen we dat even bespreken dan? Ik ben tot 12 uur op de praktijk”
Ik haast me een beetje om op tijd te zijn en moet dat bovenaan de trap in de praktijk, bekopen met zwart voor de ogen en tintelende benen, waar ik, belachelijk langzaam, doorheen zak.
Onderweg naar de vloer kan ik me nog aan de deurklink vastgrijpen en zo vindt de dokter me: hangend aan de deurklink en half kotsend van uitputting.

Hij checkt bloeddruk en hartslag en vraagt of ik rook. Ik schud van nee.
Wat voor drugs dan wel. Ik schud weer nee.
Maar dan toch zeker wel cocaïne !
Als ik lucht had gehad, had ik hem verteld dat ik verdomme niet gek ben, dat ik in deze anti-drugs-dictatuur al ruim twee jaar in de gevangenis zit en dat ik echt niet ga gebruiken zolang ik hier verplicht aanwezig ben.



Op zo nu en dan een stiekem stukkie spacecake na dan.

"Okay," zegt de dokter, "ga nu naar huis, rustig aan, niet inspannen, vanmiddag bel ik om de afspraak met de cardioloog door te geven en kom morgenmiddag op mijn spreekuur.
Doe niets wat moeite kost en zéker niet sporten of zo."

Daar gààn m’n 9 holes met de bovenbuurman, van aanstaande zaterdag.
Fuck.