Het stoplicht

er is een groot internationaal overleg gaande

in één van de drie ****** hotels in het dorp.

Tijdens zo'n meerdaagse conferentie is het altijd een drukte van belang, met helikopters in de lucht en overal gewapende uniformen en hoewel de veiligheid natuurlijk een zaak is van de nationale garde, hebben  Jan & Jaap  en hun lokale collega's toch de handen vol aan het regelen van het verkeer en dan met name de bediening van het enige stoplicht in het dorp, die voor de gelegenheid handmatig is, zodat de limousines en escortes met loeiende sirenes in gesloten formatie kunnen doorrijden.

Tijdens deze dagen schiet de controle van de gedetineerde in huisarrest er nog wel eens bij in, maar vannacht werd het verzuim ruimschoots goed gemaakt, door gedetineerde in kwestie om half 2, kwart over 3 èn om half 6 uit haar bed te bellen.

Vannacht heb ik dus mogen ervaren, hoe makkelijk een mens zich aanpast aan lokale gebruiken: ik ben zò geconditioneerd op één keer 's nachts de deurbel horen en dan naar het raam rennen om te laten zien dat ik nog steeds niet ben gevlucht, dat ik me van de 2e keer half te pletter schrok en na de 3e keer de slaap niet meer kon vatten.

Om half 7 waren de eerste helikopters er weer, dus toen was de nacht voorbij.

Nu ben ik gebroken en het is, om 21:45 uur, voor het eerst vandaag gewoon weer lekker stil buiten.

Mmmmmm . . . ik ga slapen.